Haarlem, afgelopen zondag. Prachtig weer en mijn dochter was bij hoge uitzondering eens thuis in plaats van haar studentenhuis. Kostbare tijd dus voor deze moeder, die graag met haar kind wilde winkelen. Gewoon een beetje slenteren door de binnenstad, heel veel kleren passen en niet kopen, en bijkletsen op een terrasje. Althans, dat had ik in mijn hoofd.

Met dat slenteren ging het prima. Het was mooi weer en gezellig druk in de stad. Met dat kleding passen lukte het ook. We hebben het eerlijk netjes zelf allemaal terug in het vak gehangen. En toen op naar het terras. Keuze genoeg in het pittoreske Haarlem. En werkelijk waar, het zat overal bomvol. Na een tijdje zoeken vonden we een plekje pal aan het Spaarne en in de zon. Naast ons zat een man heel hard te praten in zijn telefoon, maar op zo’n prachtige dag als dit kon me dat niks schelen, ik zat lekker met mijn kind naast me, wie maakte me wat?

Er was een leuke ober die onze bestelling, twee koffie verkeerd, opnam en binnen de kortste keren stonden er twee glazen bekertjes met dampende koffie en een klein kraakvers zelfgebakken koekje voor onze neus. De bootjes trokken over het glinsterende water aan onze neus voorbij, die bellende man hield eindelijk zijn mond dicht: een perfecte zondagmiddag.

Tot we na een half uur naar huis wilden en ik om de rekening vroeg. Daar was die leuke ober weer met zijn betaalautomaatje. Dat is dan negen euro zestig, zei hij. Ik verslikte me haast. NEGEN EURO ZESTIG?! Voor twee kopjes koffie? Was dit soms een 1 aprilgrap? Met een gezellig koekje dat dan weer wel. Noem een kniert, een knieperd, gierig, krenterig of ronduit een vrek, ik vond dat veel. En ik snap het best hoor met die hoge personeelskosten en een dure koffieprijs. Maar hallo jongens….een tientje?

Die arme ober zag me schrikken en zei dat hij het ook wel erg veel vond en ervan baalde dat hij dat moest vragen. Blijkbaar had ik te lang onder een steen gelegen en had dus niet in de gaten dat de prijzen in de horeca zo gestegen waren. Uiteindelijk betaalde ik hem met eendikke fooi, hij kon er tenslotte ook niks aan doen. En deze middag met mijn dochter in de zon was onbetaalbaar.