In het leger doen ze nu aan yoga!

 

En dat vindt Tineke best wel heel erg zorgelijk.

 

 

Het zat eraan te komen! Ik, met mijn IQ van 840, voorspelde dit al, maar nu het zover is maak ik me toch zorgen.

 

Maar laat ik eerst uitleggen hoe ik aan mijn IQ gekomen ben.

 

Nog niet zo heel lang geleden werd me aangeraden om veel wijn te gaan drinken. Nou, graag! Mensen met een mediterraan dieet – die dus veel wijn nuttigen – zouden namelijk stokoud worden. Kleine moeite groot plezier, dacht ik toen.

 

Maar wat blijkt nu? Alcohol is ineens levensgevaarlijk! Je wordt er helemaal niet oud mee, maar gaat er juist eerder van dood. Of je wordt dement, dik of kankerpatiënt. Toen heeft de alcohollobby daar nog wel een wetenschappelijk onderzoek tegenaan gesmeten waaruit zou blijken dat je van alcohol intelligenter werd, maar daar trap ik dan natuurlijk niet meer in. Daarvoor heb ik nu al te veel gedronken! En tot zover dus de uitleg over mijn IQ.

 

Maar waar ik het eigenlijk over wilde hebben, is dat alles zo snel verandert. De wereld staat op zijn kop, en echt álles draait ineens om. Het internet zou alles makkelijker maken, maar in de praktijk wordt het alleen maar ingewikkelder. Het papieren zakje kostte te veel bomen, en diende dus vervangen te worden door een plastic exemplaar, en… nou ja… we weten allemaal wat daarvan is gekomen. Dat had je eigenlijk al niet hoeven uitleggen aan iemand met een IQ van 1,5.

 

En zo gaat het maar door. Alles blijkt ineens anders te zijn, en te moeten.

 

Ik merkte dat ook al aan mijn yogajuf. Vroeger was ze altijd heel lief tijdens de lessen. ‘Neem je tijd,’ fluisterde ze dan, ‘het moet fijn voelen, mag geen pijn doen, en je moet rustig blijven ademen.’ Maar dat is nu wel anders! Sinds ze ook bikram yoga, power yoga, en weet ik veel wat voor yoga nog meer op ons loslaat, tolereert ze ineens nul komma nul gepiep meer. ‘Doorgaan!’ schreeuwt ze nu steeds. ‘Niet opgeven, maar volhouden!’

 

‘Sjonge, jonge,’ zei ik laatst, ‘je lijkt wel zo’n drill instructor uit het leger.’ Maar ook dat bleek alweer achterhaald!

 

Want wat blijkt nu? Bij defensie is de drill instructor verleden tijd.  Écht! In het leger doen ze nu aan yoga! En dat vind ik toch wel wat zorgelijk.

 

Kijk, relaxed reageren is natuurlijk altijd beter dan de opgefokte houding die we tegenwoordig naar elkaar tentoonspreiden, maar er zijn grenzen, vind ik.

yoga sunset silhouet

 

Straks worden we aangevallen op zee, staat er aan dek zo’n yoga-instructeur te blèren naar de vijand. ‘NU EVEN NIET!!’ schreeuwt hij over de reling. ‘Die jongens liggen nu allemaal even te floaten, dus kom morgen maar terug.’ Dat kán toch niet?

 

Vervolgens komt de vijand dan aan land, en daar zitten onze mannen dan in lotushouding in de loopgraven. Klem waarschijnlijk, want zo’n geul is hartstikke smal en je moet je benen zo wijd mogelijk doen.

 

‘Ohmmmmmm!’ Ja, het klinkt wel beter dan de motoren van een gevechtsvliegtuig, maar het resoneert ook behoorlijk. We zijn dus overal heel snel te vinden en ik kan, van dat idee alleen al, helemaal in de stress raken.

 

Even op mijn matje dus!

 

Hmm, misschien kan ik straks dan ook wel in het leger? Maar of we met mij dan de oorlog gaan winnen? En wie roepen ze daarvoor dan weer op het matje?

 

Nee, relax Tien! Adem in… en weer uit. Volgende week is alles vast wel weer anders.

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke