‘Ik durf mijn partner niet te vertellen dat ik geen kinderwens heb’
‘Ik ben al ruim vijf jaar getrouwd met Wouter. Gelukkig getrouwd, moet ik daarbij zeggen.’
Onze relatie is een toonbeeld van harmonie en is nagenoeg perfect. We hebben samen al veel avonturen beleefd en ondersteunen elkaar in onze persoonlijke groei. Er is echter één cruciaal aspect van ons leven waarin we steeds meer verschillen: onze kinderwens.
Wouter heeft altijd een enorme kinderwens gehad. Hij praat er vaak over, droomt van het ouderschap en zijn gezicht straalt bij de gedachte aan een gezin. Aan de andere kant heb ik nooit dezelfde passie gevoeld voor het moederschap. Ik hoopte dat het verlangen met de jaren wel zou komen, maar in plaats daarvan merk ik dat mijn kinderwens eigenlijk alleen maar kleiner wordt.
Ik ga niet liegen: dat voelt heel raar. Moet ik me als vrouw niet wat meer aangetrokken voelen tot het moederschap? Als ik mensen met kinderen zie lopen dan ben ik alleen maar heel blij dat ik naar een stil, rustig en opgeruimd huis ga, met de wetenschap dat ik niet uit mijn slaap gerukt ga worden door een huilende baby. Als ik op zo’n moment naar Wouter kijk zie ik hem smelten. Ik snap niet wat er op dat moment in zijn hoofd omgaat. Zo leuk lijkt het ouderschap me niet.
We hebben het er vaak over, al probeer ik het onderwerp zo veel mogelijk te ontwijken. Het is natuurlijk ook niet zo raar, we zijn nu allebei 36 en op een gegeven moment wordt het een gevalletje nu of nooit. Dat ik meer naar de tweede optie neig durf ik niet tegen Wouter te zeggen. Vaak reageer ik lauwwarm en geef ik niet veel weg over hoe ik hier nu echt over denk. Ik voel me zó schuldig omdat ik weet dat hij het niet zou kunnen verkroppen als er nooit kinderen komen. Ik houd ontzettend veel van hem, daar ligt het niet aan, maar ik kan de gedachte aan het ouderschap niet omarmen zoals hij dat doet. Ik ben echt bang voor wat er gaat gebeuren als hij erachter komt dat er bij mij in plaats van lichte twijfel een complete afkeer van het idee van kinderen heerst.
Nu worstel ik met de vraag of ik hier open over moet zijn of niet. Moet ik mijn gevoelens delen, wetende dat dit de dynamiek van onze relatie onherroepelijk zal veranderen? Moet ik toegeven aan mijn eigen verlangens, wetende dat het Wouter zijn hoop en dromen zou kunnen verpletteren? Of moet ik zwijgen, mijn gevoelens onderdrukken en de schijn ophouden van een toekomst die ik niet zie zitten?
Het is een dilemma dat me dag en nacht bezighoudt. Ik wil eerlijk zijn tegenover Wouter, maar ik vrees voor de gevolgen van mijn openheid. Zal onze liefde sterk genoeg zijn om deze uitdaging te doorstaan of moet ik mijn eigen behoeften opofferen voor het geluk van mijn partner?’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
