Ik doe zo mijn best, maar het lukt gewoon écht niet
Als je een zeekind bent zoals ik, is tegenwind de gewoonste zaak van de wereld.
Zodra ik kon fietsen, maakte ik er een sport van om altijd op mijn hardst te fietsen. Met als gevolg natuurlijk een rood hoofd en haar door de war, maar wél overal als eerste aankomen!
Jaren later is er weinig veranderd. Nog steeds trap ik, zodra ik op de fiets stap, het liefst de longen uit mijn lijf. Ik zie fietsen namelijk als een noodzakelijk kwaad: zo snel mogelijk van A naar B.
Maar kriskras mensen inhalen, dat is er echt niet meer bij
De eerste keer zal ik nooit vergeten. Ik werd voorbijgefietst door een heer op leeftijd. En hoe! Moeiteloos, geen zweetdruppel te bekennen, heel rustig trappend, maar wel met een rotvaart. Hè?! Hoe dan?
Dat liet ik niet op me zitten. Verwoed zette ik nog een tandje bij. Zwoegen en zweten, steunen en kreunen. Maar aan het einde van het fietspad, zo’n 600 meter verder, ging ik de oude baard toch weer voorbij. Yay! (Om vervolgens, om mijn ego heel te houden, snel rechtsaf te slaan om af te stappen en even bij te komen…) Wat voor spinazie eet die man?
Ik uitte mijn verbazing tegen een vriendin, collega hard-fietser
In plaats van mijn frustratie te delen, werd ik meegetroond naar de garage. ‘Tadaaaaa!’ Ik had geen idee waar ik naar stond te kijken. Een mooie fiets, dat wel, maar verder? O ja, het ding had wel een heel dikke bagagedrager.
‘Dit,’ vertelde de vriendin trots, ‘is mijn nieuwe elektrische fiets.’ Aha. Elektrische fiets. Het kwartje viel. De oude man had geen superspinazie in zijn lijf, maar een batterij onder zijn billen. Je zou zeggen dat ik mijn lesje had geleerd: geen types met dikke bagagedragers meer inhalen!
Nou, niets is minder waar
Er is namelijk een nieuwe sport ontstaan: met mijn oude stalen ros elektrische fietsen inhalen. Tot vanmiddag. Weer word ik ingehaald door een heer van middelbare leeftijd. Fanatiek zet ik de versnelling in, idioot ik weet het, maar ik kom geen centimeter dichterbij. Wat ik doe en hoe hard ik ook trap, het lukt me gewoon écht niet.
Misschien moet ik maar overstag. Me aansluiten bij het elektrische-fietsen-leger. Dan kom ik tenminste weer eens ergens zonder al te veel zweet aan. Zijn de wedstrijdjes weer leuk en de frustratie weg. Hmmm… ik weet het niet. Tot het zo ver is kijk ik de mensen met eveneens ‘gewone’ fietsen compassievol aan: ik weet waar je doorheen gaat. Samen kunnen we dit.
Door: Redactie Franska.nl
