Franska.nl

Als ik de moeder van onze Songfestival-act Dion en Mia was

Toegegeven, onze Songfestival-inzending zingt niet echt loepzuiver en nee, de chemie spat er niet van af. Maar hoe de pers ze nu helemaal afbrandt vind ik toch ook wel een dingetje.

Het kan je niet ontgaan zijn dat onze hoop in bange Songfestivaldagen de gemoederen bezighoudt. Want ze zingen vals en dat is toch een beetje jammer als je meedoet aan een wedstrijd waar het juist gaat over wie het mooiste liedje kan zingen. Dus dat er ergens iets is misgegaan lijkt me duidelijk.

 

 

Maar eerlijk is eerlijk, het zijn twee jonge en onervaren artiesten die opeens naast elkaar worden gezet en de eer van ons land moeten verdedigen voor een publiek van meer dan 160 miljoen kijkers in zo’n 35 landen. Dan zou ik van de zenuwen ook vals gaan zingen hoor.

 

 

En als ik nu in de pers lees en zie hoe het duo dag in dag uit behoorlijk aangepakt wordt krijg ik gewoon medelijden met ze. ‘Het lachertje van Europa’, ‘Kunnen we er nog van af?’, ‘Zijn ze nog te redden?’ Alsof het om een ramp van nationale omvang gaat. Brand is erger hoor.

 

 

Als ik hun moeder was zou ik ze het liefst thuis met een pot thee en een dekentje op de bank willen beschermen voor deze boze buitenwereld. Want wat doet dat wel niet met je, als je zo wordt afgekraakt en met pek en veren over het plein wordt gejaagd? Dan moet je toch wel stevig in je schoenen staan.

 

 

In de podcast ‘Songfestival Troubadours’ reageren ze vandaag op de ophef en zeggen ze zelf dat het inderdaad nog niet zo goed is als ze hoopten. Maar waar maken ze zich druk om joh, het kan altijd nog slechter en zelfs dan maak je kans om het liedjesfestijn te winnen. Ik hoef je alleen maar even te helpen herinneren aan de Israëlische Netta Barzilai die in 2018 het Songfestival won met het zogenaamde Kippenlied. Dus, Dion en Mia, er is nog hoop. Zet ‘m op!

Fotocredits: Jasper Suyk