Ik ben nou eenmaal een klusser van niks
Mijn schilderijen hing ik op met tweezijdig plakband. Ze bleven jaren zo hangen en niemand die het zag.
Nu ik even tijd heb in between jobs, had ik ineens een briljant idee: we gaan onze bovenverdieping opknappen. Verfje op de muur, nieuw laminaat. Was ik even vergeten dat ik een klusser van niks ben…
Ik ben onhandig. Staat er een glas, dan stoot ik het om. Valt er ook maar iets te knoeien, dan gaat het over mijn shirt, heb ik een tas bij me, dan valt ie en rollen mijn spulletjes overal heen. Deuren gaan naar buiten open als ik denk dat ze naar binnen draaien en andersom. Kortom, ik ben enigszins klunzig. Geeft niks, ik heb een beroep waarin ik eigenlijk alleen maar hoef te praten en te typen, dus veel last heb ik er niet van.
Behalve dan als er thuis geklust moet worden. In de tijd dat ik nog single was had ik er een gruwelijke hekel aan om om hulp te vragen. Een geëmancipeerde, stoere vrouw moet toch best zelf een schilderijtje op kunnen hangen? Dus dat deed ik, met dubbelzijdig plakband. Niemand die het zag en het bleef jarenlang hangen. Prima geregeld. Gelukkig zijn mijn kinderen wél handig en toen die wat groter werden konden zij me dus helpen. Inmiddels ben ik alweer een jaar of twaalf met Rob samen, die een stuk handiger is dan ik, maar ook geen echte klusser.
Even de bovenverdieping opknappen klonk zo simpel, maar dat viel tegen. Want voor een nieuw laminaat moeten alle kamers leeg en dat alleen al was een hele klus. Zeker omdat mijn inmiddels volwassen kinderen de neiging hebben een deel van hun spullen in ons huis te parkeren. Mama heeft al die slaapkamers toch niet meer nodig. Bij het opruimen vond ik dan ook van alles: torenhoge knalroze high heels van toen mijn dochter zestien was, een la vol sokken van mijn jongste zoon (helemaal onder de kattenharen omdat mijn katten daar een nestje van gemaakt hebben), oude medailles van mijn dochters turncarrière, kinderboeken, stijltangen die het niet meer doen, make-up die allang verkruimeld is en nog veel meer.
Ik verf (de enige klus die ik wel goed kan), ruim op, gooi weg en poets (je wil niet weten wat voor stofvlokken er achter mijn kasten wonen). Samen klaren we het huzarenstuk: de kledingkast die uit en weer in elkaar moet. Het kost wat bloed, zweet en gemopper, maar de slaapkamers zien er weer piekfijn uit. Maandag begin ik met een opgeruimd huis en een opgeruimd hoofd aan mijn nieuwe baan.
