Franska.nl

Ik wel. Zo ging pas de telefoon op kantoor, dan duurt het altijd even – langs een kleine via-via-route – voor ik aan de lijn kom, want anders zit ik de godganse dag te bellen. Was het Madeleen, die ik natuurlijk wel wilde spreken. Je moet weten dat ik Madeleen nog nooit in het levende lijf had gezien. Dat gebeurt me trouwens vaak, dat ik iemand al tig keer heb gelezen, weet hoe de persoon in questione het er op foto’s vanaf brengt, maar ik die persoon nog nooit de hand heb geschud. Madeleen dus. Toen ik haar sprak, kreeg ik dus het gevoel dat ik haar al jáááren kende. 

Héél soms heb ik het, dat de stiltes op de milliseconde af goed zijn, de lach net luid genoeg is, de klank in een stem je aanspreekt en je al gewend bent aan de stembuiging zonder dat je hem of haar kent. Had ik met Madeleen. Ik vond haar meteen nog leuker dan dat ik haar al vond door haar schrijfsels.

Euvel is dat ik dit dus ook andersom heb. Een lettergreep die me een seconde te lang duurt, iemand die net in een toonsoort zit waar ik wat kriebelig van word en dat ik ondertussen alweer een mailtje vanuit mijn linkerooghoek de mailbox zie enteren. Vind ik mezelf geen leuker mens door, maar ik begin soms al te gapen als ik mijn collega hoor zeggen wie het is. Wil ik het liefst heel hard roepen dat ik op de wc zit, al zou het gek zijn wanneer de beller dit dan hoort. 
 

Lang verhaal kort: ik denk dat ik van het appende soort ben. Ik doe per slot ook iets met woorden, dus is best logisch. Lijkt me een prima afspraak dat ik het daar voortaan bij houd, op de Madeleentjes na dan. Want die mogen me dag en nacht bellen. Of nou ja, overdag ben ik het gezelligst.