Je kent haar vast wel, dat ene meisje op school waar alle jongens verliefd op waren en waar de meisjes vol bewondering tegenop keken. Niet per se omdat ze alleen maar mooi was, maar omdat ze iets had. Iets bijzonders. Stralend, vrolijk, stoer of juist mysterieus. En dan vraag je je jaren later soms af: wat is er eigenlijk van haar geworden? In het programma Het Mooiste Meisje van de Klas ging Jaap Jongbloed zestien seizoenen lang terug in de tijd, op zoek naar precies dát meisje. En oh, wat kwamen daar prachtige én hartverscheurende verhalen uit.
Wat was het idee achter het programma?
In 2008 begon Jaap met zijn zoektocht naar die ene schoolliefde, het icoon van de klas. Niet om te zien of ze nog net zo mooi was, maar om te ontdekken hoe het leven is verlopen voor vrouwen die ooit zo in het middelpunt van de aandacht stonden. Want achter elk ‘mooiste meisje’ zit een verhaal. En dat verhaal is zelden alleen maar rozengeur en maneschijn.
Soms bleek ze een wereldreiziger geworden. Of moeder van vijf. Of succesvol zakenvrouw. Maar net zo vaak had het leven flink tegengezeten. En dat maakte het programma juist zo raak. Jaap gaf de meisjes van toen een stem. En wij mochten meeluisteren.
Zó veel indruk maakte het
Neem nou Juliette. Prachtige vrouw, beeldschoon meisje vroeger. Maar haar verhaal? Greep je naar de keel. Terwijl ze zelf vocht tegen borstkanker, kreeg haar man een zeldzame vorm van kanker. Op dezelfde dag kregen ze te horen dat ze allebei uitbehandeld waren. Geen filmscript, maar echt gebeurd. Juliette overleed vlak voor de uitzending. Kippenvel tot in je kleine teen.
Of Annelien. Op haar 33ste kreeg ze te horen dat ze de ziekte van Parkinson had. En dan zit je daar, als jonge vrouw, moeder misschien, plannen zat… En dan wordt je leven ineens totaal anders. Hoe ze daarmee omging? Zó sterk. Zó mooi. Echt een voorbeeld.
Waarom stopt het dan?
Ja, dat is even slikken. Want na zestien jaar en 108 meisjes is het mooi geweest. Jaap Jongbloed had best nog wel even door willen gaan, maar de AVROTROS heeft besloten om het programma niet voort te zetten. Zij laten in een in een reactie weten trots te zijn op de verhalen die zijn verteld en danken alle betrokkenen en kijkers voor hun vertrouwen”, “Het programma heeft veel betekend, maar we maken nu ruimte voor andere verhalen. Ook dwingen de aankomende bezuinigingen ons om scherpere keuzes te maken in onze programmering.”
Van rolstoel naar powervrouw: het verhaal van Ashkaine
De allerlaatste aflevering is al geweest, en dus moet ik het nu met de herhalingen doen. Zo denk ik nog weleens terug aan de aflevering met Ashkaine Hora Adema, een prachtig meisjeuit het Amsterdam Zuid van de jaren 80. Alle jongens van de hele school waren verliefd op haar. Mooie naam, mooi meisje en nog slim ook. Maar ook haar jeugd had een donker randje. Ze ging geneeskunde én psychologie studeren, niet om indruk te maken, maar gewoon omdat ze écht mensen en dieren wilde helpen. Het leven lachte haar toe want ze vond een Grote Liefde en kreeg kinderen. Maar op haar veertigste gooide haar lijf de handdoek in de ring: ze kreeg reumatoïde artritis. Zo erg dat ze zelfs in een rolstoel belandde. Ik zou me dan met een kop thee onder een dekentje verstoppen, maar Ashkaine niet. Ze knokte met alles wat ze in zich had en dat werkte. Tegen alle verwachtingen in werd ze weer sterk, oersterk. Ze gooide het roer en haar leven totaal om, scheidde van de vader van haar inmiddels volwassen kinderen, stapte uit het bedrijf dat ze samen met haar man had en besloot helemaal opnieuw te beginnen. Dat begon in de sportschool waar ze letterlijk en figuurlijk de kracht vond voor een ander leven. Nu helpt ze anderen als lifecoach in hartje Amsterdam en haar praktijk loopt als een trein. Ze is op haar 60e nog steeds prachtig en een inspiratie dat je een leven lang blijft leren.
Dit bericht op Instagram bekijken
Dag Jaap, dag meisjes, bedankt voor de verhalen
Het Mooiste Meisje van de Klas liet zien dat het leven grillig is, dat schoonheid geen schild is tegen verdriet en dat iedereen een verhaal te vertellen heeft. Sommige afleveringen waren ontroerend, andere juist inspirerend. Maar altijd écht. En dat is precies waarom ik er zo graag naar keek. Het is zo’n beetje het televisieverhaal van mijn generatie geworden. Je keek, voelde je jonger, herkende iets van jezelf, van je klasgenoten, van het mooiste meisje uit jouw eigen klas. Een prachtig meisje waar achter die glimlach ook een verhaal zat. Ik zal ze nog missen, al die mooie vrouwen die hun soms zeer verdrietige leven durfden te delen.
