Hannah en haar man zaten financieel totaal aan de grond
‘Als ik die dag niet zo geflipt was, zou ik niet weten hoe het ons vergaan was.’
‘Onze droom om een B&B in Frankrijk te beginnen, kwam in 2016 uit. Na jaren vijven en zessen kochten we een oude boerderij op het platteland, tekenden zes kamers in de bijgebouwen, bepaalden de plek voor het zwembad en de terrassen en begonnen te bouwen. En nee: dit is geen ‘ik vertrek drama’ want de verbouwing verliep redelijk volgens planning maar pakte wel duurder uit dan gepland – bijna 50.000 euro. Dat bedrag konden we nog uit onze reservepot halen, dus paniek was er vooralsnog niet. Maar als we ons concept zouden uitbreiden met gastentafel, zouden we onze investering sneller terug kunnen verdienen. Mijn man had amper een aantal menu’s samengesteld en de wijn ingekocht of corona barstte los. Dat was het moment dat ik het wél benauwd kreeg. Want de Nederlandse gasten waar we het van moeten hebben, bleven in Nederland en dat zouden ze de zomer daarna ook doen.
Hoewel ik ’s nachts wakker lag, bleef mijn man roepen dat ik me geen zorgen moest maken omdat het allemaal vanzelf wel goed zou komen. Toen het dat niet deed en onze reserves op een dag tot op de laatste cent waren verdampt, heb ik mijn ouders moeten bellen voor een lening. En nog steeds zat mijn man hier wijntjes te drinken alsof er helemaal niets aan het handje was.
Toen dit voorjaar de boekingen weer langzaamaan begonnen binnen te druppelen, riep hij op een ochtend dat hij een verrekt goed plan had voor een nieuwe keuken. Als hij namelijk avond aan avond voor twaalf personen aan de bak moest, werd het allemaal wel wat krap in onze keuken. Hij had al eens rondgevraagd in de omgeving en was stom toevallig op een tweedehands, super professionele keuken van ‘maar’ 15.000 euro gestuit. Hij had er al een optie op genomen want van een buitenkansje als dit zouden echt wel meer mensen lucht krijgen.
Ik flipte toen hij het vertelde. Ik had letterlijk het gevoel dat ik statepede doordraaide en een waas voor ogen kreeg. Ik heb de meest vreselijke dingen naar zijn hoofd geslingerd. Hem verweten dat hij zich er niet eens voor schaamde dat ik bij mijn ouders moest aankloppen om geld voor eten te lenen en dat hij werkelijk geen hersencel in zijn kop kon hebben die functioneerde door zoiets totaal overbodigs als een nieuwe keuken voor te stellen. Had hij nog wel eens naar ons banksaldo gekeken de laatste twee jaar? Had hij soms zijn verantwoordelijkheidsgevoel weggespoeld met al die wijntjes elke dag?
Ik was nog niet eens helemaal uitgeraasd toen hij in zijn auto stapte en plankgas het terrein afreed. Een heel etmaal hoorde ik niets van hem en kon ik hem niet te pakken krijgen. Net toen ik dacht dat ik de politie maar moest bellen, zag ik hem aankomen. Hij stapte uit, pakte mij vast, gaf me een zoen en zei alleen maar ‘sorry’. Daarna is hij aan het werk gegaan. We hebben een paar weken gehad van niet precies weten hoe het zat tussen ons.
Toen zijn we op een avond gaan zitten en hebben we tot de ochtend zitten praten. Sinds die nacht is het beter dan het ooit was tussen ons.
Als ik niet zo boos was geworden had ik waarschijnlijk mijn mond gehouden. Dan had ik mijn ergernissen weggestopt zoals ik dat al best een tijd deed. Wat ik er vooral van geleerd heb is hoe belangrijk het is om wél je hart te luchten en wél te praten. Als ik dat niet had gedaan zou ik niet durven zeggen hoe het ons vergaan was.’
Hannah’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
