Geen aandacht voor de jeugd in het coronabeleid
Dat is de wrange conclusie van KidsRights en de Erasmus Universiteit Rotterdam in hun jaarlijkse KidsRights Index…
Toen de scholen in december gesloten werden stonden mijn kinderen niet te juichen. Ze hadden zelf ook nooit gedacht dat ze het zouden missen als ze niet dagelijks naar hun lessen konden, maar het was echt zo. Ze misten de routine, hun vrienden en, toen bleek dat het allemaal nog langer zou duren, soms zelfs een reden om uit hun bed op te staan. Ook hier sloeg de lamlendigheid toe en hadden ze het soms best moeilijk om weer een dag door te moeten komen. Dus toen ze laatst, na maanden thuiszitten, voor één dag naar school mochten ging hier de vlag uit.
Kinderrechtenorganisatie KidsRights en de Erasmus Universiteit Rotterdam concluderen in hun jaarlijkse KidsRights Index dat er in het Nederlandse coronabeleid eigenlijk totaal geen aandacht was voor de jeugd. Zij stellen zelfs dat kinderen zijn gebruikt om hun ouders thuis te houden zodat die niet naar hun werk konden als ‘een uniek negatief voorbeeld in de wereld als het gaat om het beleid rondom onderwijs’. Daarmee is het belang van het kind totaal uit het oog verloren, met alle gevolgen van dien. Leerachterstand, eenzaamheid, depressie en een toename van kindermishandeling en emotionele verwaarlozing.
Dat verzint deze organisatie niet, sommige kinderen zijn echt radeloos, blijkt uit onderzoek. Zo krijgt de Kindertelefoon twee keer zo veel telefoontjes als vorig jaar en heeft het Amsterdam UMC vijftig meer kinderen met ernstige psychische problemen. De wachttijd voor de jeugdhulpverlening is inmiddels tien maanden en er is een grote groep kinderen die voor altijd een leerachterstand heeft opgelopen die niet zomaar meer in te halen is.
Dat het Kabinet aan het eind van het jaar besloot om de basis- en middelbare scholen te sluiten en zo de ouders thuis liet werken zal ongetwijfeld iets betekend hebben voor de besmettingscijfers. Maar dat het een enorme impact heeft op onze kinderen is helaas ook een wrange conclusie.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
