Hema? Blokker? Ikea? Nooit van gehoord
Eugenie: Help, waar koop ik nou mijn potten en pannen? Even naar de Hema is er niet bij hier.
‘Is het goed zo?’ vraag ik aan el señor.
‘Nee, het stond net echt beter, Eus.’
We zijn aan het schuiven met de paar meubelen die we hebben. Ik wil dat ze zo voordelig mogelijk overkomen in de woonkamer zonder af te dingen op het gebruiksgenot. En de enorme ruimte nog enigszins opvullen. ‘Ja, maar ik wil zo graag het ligstuk van de bank bij het raam. Om te blieken.’
‘Oké, maar zo kunnen we niet lekker televisie kijken.’ Daar heeft el señor een punt.
Om te zorgen dat hij niet te ver uitsteekt, wijs ik op de enige logische plek waar de piano kan komen.
‘En daar moet de piano.’
Cees maakt het allemaal niets uit. Hij zit op zijn kleine bankje – dat oma voor hem onder zijn regie heeft versleept uit zijn slaapkamer – pal voor de grote televisie Dora te kijken. Thuis in eigen land. Een pakje appelsap staat naast hem op de grond. Winnie, zijn beertje, zit bij hem op schoot.
Vanochtend hebben el señor en ik al boodschappen gedaan in de kleine supermarkt op de hoek. Hij was blij met het aangetroffen wijnassortiment, ik was opgelucht dat ze gewoon pakjes sap hadden voor Cees.
Nu is het tijd voor het grotere werk. Oma past op Ceesje en wij zijn op weg naar Palacio del Hiero, de Bijenkorf van Mexico City. Tot onze grote teleurstelling is Ikea nooit in Mexico terechtgekomen. Ook de Hema laat zich hier niet zien. Blokker? Heeft niemand ooit van gehoord hier. En hoewel ik er in Nederland echt de deur niet plat liep, zou ik nu bijna juichen van blijdschap als ik er eentje zou spotten.
Want we zijn niet op zoek naar de nieuwste mode of een andere lippenstift, we hebben huishoudelijke stuff nodig. En hoewel dat Palacio del Hiero er prachtig uitziet, was de Hema gewoon veel handiger geweest.
Maar, warempel, we weten de juiste verdieping te vinden en dan gaat het hard. Pannen, bestek, servies, glaswerk; we lopen als een geoliede machine op en neer naar de kassa. Ja! Ook de kaasschaaf is weer aangeschaft. Over deze zaken hoeven we gelukkig geen van beiden lang na te denken. Dat scheelt weer een hoop zeurende discussies:
Hij: ‘Wat vind jij?’
Zij: ‘Ja, ik vind eigenlijk toch die blauwe met die bloemetjes leuker, jij niet? Deze passen minder goed bij de keukenhanddoeken.’
Hij: ‘Ja, maar ik vind twintig euro voor een bord belachelijk, dat gaan we niet uitgeven hoor.’
Zij: ‘Nee, ik geef toe, het is niet goedkoop. Maar een servies gaat levenslang mee.’
Hij: ‘Nou, ik vind dat we er nog even over moeten nadenken.’
Bij ons is het meer:
‘Oké, haal jij het servies, dan regel ik de pannen.’ Met als motto: Uiterlijk: neutraal, prijs: normaal.
Missie: geslaagd!
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
