Olive Kitteridge
Soms heb je een boek waarvan de personages je zo raken, dat je nog lang niet klaar met ze bent als je het boek dichtslaat.
Dat je weken later nog wel eens aan ze denkt. Dat je zou willen dat je een keer een wijntje kon drinken met zo’n mens om te vragen hoe het nu met haar is. Of dat je haar op z’n minst een keertje tegen zou kunnen komen als je de hond uitlaat, zodat je weet dat ze nog leeft.
Dat heb ik met Olive Kitteridge, hoofdpersoon in de gelijknamige roman van de Amerikaanse schrijver Elizabeth Strout die in 2009 de Booker Prize won. Olive Kitteridge, een gepensioneerde schooljuf die in een niks-aan-de-hand dorpje woont in Maine, aan de oostkust van de Verenigde Staten, is eigenlijk helemaal geen vrouw waarmee je bevriend wil zijn. Het is eerder een behoorlijk onaangenaam mens, voortdurend chagrijnig, onaangepast, bits, bot, onverzorgd, een vrouw om uit de buurt van te blijven. Maar vooral in het vervolg, Opnieuw Olive, dat Strout tien jaar later publiceerde, ga je je als lezer zo hechten aan dat excentrieke karakter en ontstaat er zoveel mededogen en empathie, dat je van haar gaat houden, met alle nare en lieve dingen die bij haar horen. Behalve over Olive lezen we in deze romans ook over allerlei andere mensen uit haar omgeving. Ieder hoofdstuk is eigenlijk een op zichzelf staand verhaal, met zijn eigen hoofdpersoon, karakters die soms maar zijdelings te maken hebben met Olive Kitteridge. Mensen die maar wat aanmodderen in het leven, soms heel alledaagse en dan weer heel bizarre dingen meemaken. Gewone mensen met zogenaamd gewone levens waar niet zelden grote drama’s achter schuilgaan.
Het zijn verslavende boeken, waarvan je zou willen dat ze iets dikker waren geweest. Er is ook een HBO-serie gemaakt waarin Olive wordt gespeeld door de onvolprezen Frances Mc Dormand, een mini-serie die enorm goed gerecenseerd is. Maar ik wil die serie niet zien. Ik heb mijn eigen Olive in mijn hoofd en in mijn hart. Als ik haar uitgebeeld zie door een ander ben ik bang dat ze verdwijnt. En stiekem hoop ik dat ik haar nog eens voorbij zie scharrelen, op de hoek van de straat, bij mij in de buurt.
Gelukkig heeft Elizabeth Strout nog meer mooie romans geschreven, waar Het Verhaal van William de meest recente van is. Ook een fijn boek, over twee mensen die van elkaar hielden maar elkaar nooit echt begrepen hebben, ook omdat het hen niet lukte zich te uiten of over te geven aan de ander. Net als de Olive Kitteridge-romans prettig geschreven, licht en op een bepaalde manier elegant eenvoudig. Maar als je nog niet eerder iets las van Elizabeth Strout, begin dan toch met de Olive-romans, verschenen bij uitgeverij Atlas/Contact.
