Emaille? Nooit van gehoord

 

Als je met mensen op pad bent die steeds zeggen: ‘o ja, dat heeft m’n moeder ook’, dan weet je dat je officieel tot de categorie ouwe vellen behoort.

 

Om nou te zeggen dat ik veel moeite heb met ouder worden, nee, ik vind zelf van niet. Natuurlijk vind ik het niet grappig dat ik na het opstaan als een oud wijf loop te strompelen (kwestie van even op gang komen), maar over het algemeen lukt het me prima om mijn innerlijke bejaarde te omhelzen. Ze is een stuk aangenamer in de omgang dan de onzekere twintiger en dertiger die ik ooit was.

 

Uiteraard is het soms confronterend. Zoals laatst, toen een collegaatje van begin twintig iedere keer dat ik mijn mond opendeed meldde ‘dat heeft/doet/vindt mijn moeder ook’. Dat is één keer schattig, maar na een hele dag werd mijn lontje (in de overgang hè) er wel iets korter van. Dat ik officieel in de categorie ouwe vellen val en inmiddels de moeder kan zijn van heel veel mensen is me namelijk bekend, dank je.

 

Van de week was ik op persreis. Naar Krakau. Waanzinnig leuke, interessante en zelfs hippe stad, waarover later meer. En daar viel ik. Niet als een kippige senior over een rondzwervende steen of drempel, maar in een kloof. Ik twijfel of ik het niet een krater moet noemen, het was in ieder geval gigantisch diep. Ben er nog wat duizelig van.

 

Bij het geboortehuis van Roman Polanski bleven de gezichtjes blanco

 

We gingen op pad. Naar de voormalige emaillefabriek van Oskar Schindler. ‘Wat is emaille?’ vroeg de een. ‘Wat deed die man?’ de ander. ‘Schindler’s List’? Nog nooit van gehoord. Oké mam, leg dat maar eens uit. Toen de gids ons even later wees op het geboortehuis van Roman Polanski bleven er ook wat gezichtjes blanco. Bij een bezoek aan een voormalige communistische wijk werd dat nog duidelijker. Voor mij voelde dat, heel spannend, nog steeds een beetje als verboden terrein. Hoezo? Lech Walesa kwam ter sprake. Wie?

 

Beetje zoals wonen achter het IJzeren Gordijn ooit was, zeg maar, die millenials leven in een heel andere wereld dan ik. En stiekem maak ik me, net als mijn vader bij mij áltijd deed, toch een beetje zorgen om hun gebrek aan historische kennis. Dus vertel ik ze maar wat verhalen van een oude doos. ‘Je zou wel geschiedenislerares kunnen worden, je weet zoveel’ is het commentaar…

 

Door: Redactie Franska.nl

Afbeelding van Redactie Franska.nl