Een jaar geleden rond deze tijd dacht Aline dat haar wereld verging
‘Nu kan ik alleen nog maar huilen om alle kansen die ik toen nog had en totaal niet benutte.’
‘Mijn man had al enige tijd last van pijn in zijn buik. Althans, hij dacht dat het zijn buik was. Toen ik hem eindelijk zover kreeg dat hij naar de dokter ging verwees die hem meteen door. Op het moment dat we de uitslag kregen, vertelde de arts ons meteen dat het einde oefening was. Nog hooguit drie maanden, schatte hij. De kanker zat al door het hele lijf.
Vier dagen voor de kerst kregen we de doodstijding, want zo voelde het. Tijdens de kerstdagen zaten we alleen maar als verdoofd op de bank. We aten niet, we praatten amper. Niet bij machte om elkaar te troosten en al helemaal niet om het met elkaar te hebben over het naderende einde, hoe we dat zouden aanpakken en hoe we nog het uiterste zouden kunnen halen uit de tijd die ons samen restte. Lamgeslagen kwamen we de kerst door. En daarna oud en nieuw. Eind januari ging het heel snel bergafwaarts. Op 10 februari overleed mijn man zonder dat we zelfs maar één goed gesprek hadden gehad. Het enige dat we doorgenomen hadden waren administratieve, juridische en financiële zaken. Elkaar knuffelen of tegen elkaar zeggen dat we van elkaar hielden, dat lukte maar moeilijk. Het lukte ons gewoon niet om elkaar in ons verdriet te vinden.
Als ik nu bedenk dat ik een jaar geleden nog de kans had om er samen wat van te maken en hem te laten voelen hoezeer ik van hem hield, maar dat ik die kans heb laten liggen… Als ik nu bedenk dat we nog heel wat leuke dingen samen hadden kunnen ondernemen, maar dat ik gewoon naar mijn werk ging alsof er niets aan de hand was… Als ik nu bedenk hoe belangrijk het was om met elkaar te huilen, boos te worden en vooral te praten… We hadden hulp moeten vragen. De huisarts bood het nog aan, maar zelfs daar wilden we niet over nadenken.
Een jaar geleden met de kerst kon ik alleen maar mijn kop in het zand steken voor wat er komen zou. Een jaar geleden maakte ik mezelf zelfs wijs dat het makkelijker zou zijn als het allemaal achter de rug was. Dat het wachten op zijn dood erger was dan het moment van definitief afscheid nemen, omdat dan het verwerken kon beginnen. Maar een jaar later heb ik het gevoel dat ik nog helemaal niets verwerkt heb en kan ik alleen maar huilen om alle kansen die ik toen nog had en totaal niet heb benut.’
Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Alines naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Door: Redactie Franska.nl
