Tine zette haar eigen ongeluk in scène
‘Het was een ingeving die krankzinnig en beschamend was, maar ik kon me niet beheersen.’
‘Mijn man en ik waren op een gala – honderden mensen, in een theater, meerdere zalen, verschillende bands, catering en heel veel drank. Mijn man had er een fors tempo inzitten qua drankgebruik. Het was nog niet eens elf uur en hij was al lam. Ik stelde voor om naar huis te gaan want als hij te veel gedronken heeft wordt hij vervelend. Geen denken aan dat hij nu al mee zou gaan, zei hij. En ik moest het niet in mijn botte harses halen om te gaan lopen drammen nu.
‘Dan niet’, dacht ik. Ik ging ervandoor. Hij bekeek het maar. Maar onderweg naar huis werd ik steeds narriger. Hij vervelend, dan ik ook, dacht ik. Het was een ingeving die krankzinnig en beschamend was, maar ik kon me niet beheersen. Zonder me te realiseren wat de gevolgen waren, belde ik naar het theater en vroeg de portier om mijn man om te roepen en hem te melden dat zijn vrouw een ongeluk had gehad, dus of hij zo snel mogelijk naar huis kon komen. Een half uur later stond hij voor mijn neus. Witheet van woede toen hij besefte wat ik hem geflikt had. Hij haalde uit en sloeg me een bloedneus. Toen maakte hij rechtsomkeer, terug naar het feest. Bij mij zou hij zich niet meer laten zien, schreeuwde hij. Nooit meer!
Die nacht kwam hij inderdaad niet meer opdagen en de dag daarna werd ik gebeld door een kennis die vroeg hoe het me ging en wat dat nou voor een verhaal was geweest over dat ongeluk. In zijn woede had hij tegen iemand verteld wat ik had laten omroepen. Mijn verhaal was als een lopend vuurtje rondgegaan – ik was volksvermaak geworden.
Na twee dagen kwam mijn man thuis. Om wat kleding en persoonlijke spullen te halen. Verder moest ik de brief van zijn advocaat maar afwachten, want hij wilde nooit meer iets met mij te maken hebben. Dat ons huwelijk het niet zou redden, dat zat er wel in, want ideaal was dat allesbehalve. Maar de mensen die van mijn verachtelijke actie op de hoogte waren, zou ik nooit meer onder ogen kunnen komen. Die bekeken mij alsof ik een gevaarlijke gek was en dat snap ik achteraf best.
Want je eigen ongeluk in scène zetten, simpelweg om je man te bewegen om naar huis te komen, dat klopt natuurlijk van geen kanten. Ik zal nooit begrijpen wat er in me is gevaren die nacht en de schaamte daarover zal ik nooit te boven komen. Temeer omdat dit verhaal me blijft achtervolgen en waarschijnlijk ook nooit zal ophouden. Daarvoor is het simpelweg te ziek.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Tine’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
