Ze heeft het niet op het campingbedje en dat kan ik me maar wat goed voorstellen, want gezellig is anders. Haar moeder wil heel erg graag dat ik toch doorzet en haar in dat bedje stop. Maar ik heb het opgegeven. Het bedje staat opgeklapt in de berging en als ze blijft slapen, is dat in het grote bed. Ze vindt het er fijn. Ook omdat ze weet dat ik altijd bij haar blijf totdat ze slaapt.

Vorige week draaide ze haar hoofd naar het behang achter het hoofdeinde van ons bed. Het is een behang met allemaal bomen. In haar HEMA-slaapzak met honderd-en-één hondjes, Takkie, probeerde ze te gaan staan om naar de bomen te reiken.

“Zal ik klimmen?” giechelde ze.

Ze maakte een sprongetje, verloor haar evenwicht en plofte op het bed. Ik zei dat ze moest gaan slapen en dat we daarna samen in de bomen zouden klimmen.

Maar eerst moest ze nog even weten waar hond Cato was, en pas toen ze zich ervan had vergewist dat die écht waar in haar mandje naast het bed lag, omdat die ook een middagslaapje ging doen, was het goed.

“Ga je nou slapen?” vroeg ik nog maar eens.

“Even praten,” luidde het antwoord – en ik smolt.

Een peuter van tweeëneenhalf die nog even gezellig wil kletsen voor het slapengaan, roert mijn hart. Ik vroeg of ze de paardjes leuk vond, want we waren die ochtend bij de Amsterdamse manege in het bos geweest om eindelijk eens een paard in het echt te ervaren.

“Paardjes heul leuk!” beaamde ze.

Al vond ze de poes ook wel leuk. Zeker omdat die was gekomen om te knuffelen.

“Ga je nu slapen?”

Het was een beetje vragen naar de bekende weg, was ik bang. Daarom verbaasde het me toen ze zei:

“Ik wil bij omi slapen.”

Terwijl ze deze woorden luid en duidelijk sprak, kroop ze in haar Takkie-slaapzakje eerst dicht tegen me aan om vervolgens weer te gaan zitten. Ze trok aan mijn linkerarm en gebaarde me dat ze daarop wilde liggen.

Met haar hoofdje rustend op mijn ene arm en haar haartjes kietelend in mijn neus, graaide ze in het donker naar mijn andere arm.

“Die moet dicht, omi!”

Met mijn beide armen om haar heen en haar knuffelkonijntje in haar eigen armpjes gedrukt, bleef ze even heel stil liggen. Toen volgde er een diepe zucht, ten teken dat ze naar dromenland was vertrokken.

Ik bleef nog een hele poos bij haar. Niet uit angst om haar wakker te maken als ik nu opstond, maar in de wetenschap dat deze fase voorbij is voordat ik het weet. Voorgoed voorbij, om daarna nooit meer terug te komen, ben ik bang.