Sienna had de deuren van haar leven altijd wijd opengehouden voor anderen. Haar kinderen, haar man, haar vrienden. Ze was de spil waar alles om draaide, de lijm die iedereen bijeenhield. Maar hier, in Toscane, met alleen haar penseel en een leeg doek, voelde ze zich voor het eerst in jaren weer alleen met zichzelf. En dat was geen gemis, maar een herontdekking.

Het landhuis waar ze verbleef lag verscholen tussen de glooiende heuvels, omgeven door olijfbomen en cipressen die zich statig tegen de lucht aftekenden. Elke ochtend begon met de geur van versgebakken brood en sterke espresso, en elke dag eindigde met de warme gloed van de ondergaande zon die het landschap in goud en amber hulde.

Op de derde dag ontmoette ze hem. Luca. Een man van eind vijftig met een gebruinde huid, grijzend haar en ogen die de kleur van een stormachtige zee hadden. Hij sprak weinig, maar als hij iets zei, had het gewicht. Tijdens een schildermiddag in een zonovergoten veld kwamen ze naast elkaar te zitten. Hij keek over haar schouder naar haar doek. “Je verliest jezelf in de details,” zei hij zacht. “Kijk naar het geheel. Voel de zon op je huid, de geur van lavendel in de lucht. Schilder dat.”

Die avond dronken ze samen wijn op het terras. De anderen uit de groep waren allang vertrokken, maar Sienna bleef. Er hing een zwoele warmte in de lucht, en de wijn had haar wangen gekleurd. Luca’s blik gleed over haar gezicht, haar hals, en hij raakte haar hand even aan. De aanraking was subtiel, maar ze voelde de spanning door haar lichaam trekken.

Hij boog zich iets naar haar toe, zijn adem warm tegen haar huid. “Je hebt iets ontwakends in je ogen, Sienna,” fluisterde hij. “Alsof je weer wilt voelen.”

Ze slikte en keek naar hem op. Een deel van haar wilde zich terugtrekken, maar haar lichaam had andere plannen. Hij streelde met zijn duim over haar pols, zijn aanraking zacht maar doelgericht. Ze voelde hoe haar ademhaling versnelde toen hij haar hand naar zijn lippen bracht en een lichte kus op haar huid drukte.

Binnen, in de schaduw van de oude stenen muren, nam hij haar gezicht in zijn handen. Zijn vingers verkenden haar kaaklijn, gleden langs haar hals naar de blote huid van haar schouders. Sienna sloot haar ogen toen hij haar kuste, langzaam, diep, alsof hij haar in zijn herinnering wilde griffen.

Zijn handen ontdekten haar, ontdeden haar van de dunne stof die haar bedekte. De warmte van zijn huid tegen de hare deed haar rillen van verlangen. Zijn lippen volgden de contouren van haar lichaam, tekenden een pad over haar borst, haar buik, lager… Ze kromde zich tegen hem aan, haar vingers in zijn haar verstrengeld, terwijl haar lichaam zich overgaf aan het ritme dat hij bepaalde.

De nacht was gevuld met zachte kreunen, met het geluid van ritselende lakens en ingehouden ademhaling. Hij nam de tijd, verkende haar, bracht haar tot het punt waar alles oploste in pure overgave. En toen de eerste ochtendstralen door het raam gleden, lag ze naast hem, haar huid nog warm, haar hart nog bonzend.

Toen ze een paar dagen later vertrok, voelde ze zich lichter, vrijer. Niet alleen omdat ze haar passie voor schilderen had hervonden, maar omdat ze zich herinnerde hoe het was om begeerd te worden. Hoe het was om vrouw te zijn, los van moeder, los van alles. En dat gevoel nam ze mee, diep in zich opgeslagen, als een geheim dat haar altijd zou laten glimlachen.