‘Meisjes hoeven toch niet sterk te zijn?’ vraagt mijn dochter van negen.

‘Meisjes hoeven niet sterk te zijn? Hoe kom je daar nou bij?’

‘Meisjes moeten mooi zijn,’ antwoordt ze beslist. Ik weet niet wat ik hoor. De jongens uit haar klas doen push-ups om spierballen te kweken, zo leert ze me. Maar meisjes hoeven dat niet, vinden ze. Die hebben allemaal pap in hun bovenarmen en dat geeft niet. Als dit is wat er over is van alle lessen in emancipatie, dan is het treurig gesteld met de gelijkheid tussen de seksen.

‘Jongens hoeven ook geen bedden op te maken,’ zegt ze. ‘Dat is meisjeswerk. Daarvoor zijn jongens te stoer.’

‘Wat denk je dat jongens dan moeten doen behalve push-ups om sterke bovenarmen te krijgen – en rotzooi maken?’ informeer ik.

‘Geld verdienen!’ Ze hoeft er geen seconde over na te denken.

Nadat ik me wat nader in het onderwerp heb verdiept, blijkt mijn dochter niet de enige met dit soort conservatieve ideeën. De generatie van onze kinderen, zo lijkt het, raakt steeds meer verdeeld als het gaat om onderwerpen als mannelijkheid en gendergelijkheid. Al moet daarbij worden aangemerkt dat jongens veel meer de neiging hebben om terug te gaan in de tijd dan meisjes.

Een poosje na haar opmerking over het verschil tussen jongens en meisjes vraag ik haar of ze het fijn vindt zoals haar vader en ik het geregeld hebben. Allebei een baan, allebei een inkomen, samen verantwoordelijk voor het huishouden en samen verantwoordelijk voor de zorg voor en de opvoeding van haar.

‘Maar jullie lopen altijd maar te stressen dat jullie tijd tekortkomen. Als jij gewoon thuis zou zijn, dan hadden jullie dat gedoe niet.’

Ik leg haar uit dat dat allemaal goed en wel is, maar dat vrouwen zichzelf wel heel erg kwetsbaar maken door helemaal afhankelijk te zijn van hun man. En misschien moest ze er ook eens over nadenken wat het betekent als de man elke dag thuiskomt met verhalen over zijn werk en wat hij die dag allemaal heeft meegemaakt, terwijl zijn vrouw alleen maar kan vertellen over de wasjes die ze gedraaid heeft en de bedden die ze heeft opgemaakt. En wat als papa als enige zou werken en hij zou er op een dag achterkomen dat hij mij toch niet meer zo leuk als eerst vindt en dat het beter is als we allebei onze eigen gang gaan? Waar denkt ze dat ik dan van zou rondkomen?

‘Nu zie je spoken, mam. Papa gaat toch helemaal niet bij je weg? Of heb ik iets gemist? En je zegt zelf altijd dat het geen ene moer zin heeft om je druk te maken over dingen die er nog niet zijn. Dat kan altijd nog als het ooit zover komt, zeg je altijd. Maar anders is het zonde van je energie.’

Als dat geen spiegel is die me wordt voorgehouden! Met wat pappen en nathouden moet het toch te doen zijn om haar te bewegen om haar school af te maken en een studie te volgen? Want gelukkig wil ze dat wel – ‘Ja duh, wat denk je dan?’ Daarna kunnen we altijd nog verder zien.

Caty’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.