Kampioen!
Ajax is nogal een rode draad in Carolines liefdesleven gebleken.
‘Zaterdag ben ik jarig.’
‘Dat kan niet, want Ajax speelt.’
Dit gesprek heeft plaatsgevonden. Ooit.
Ajax is een nogal rode draad in mijn liefdesleven gebleken. Terwijl ik dus een groot Rotterdams hart heb. Maar ja, had ik twintig jaar geleden maar niet in Amsterdam moeten gaan wonen. Mijn vader waarschuwde me nog. Toch kan ik me niet herinneren dat ik ooit een voetbalwedstrijd helemaal gezien heb. Toen ik een paar jaar bij een krant werkte, kon ik de chef sport dan ook niet razender maken dan met mijn totale gebrek aan belangstelling. Niet te doen vond hij me.
Ik bestudeer het hele gedoe trouwens wel graag, maar dan een beetje cultuurmaatschappelijk. Het verschil tussen de supporters bijvoorbeeld. Feyenoorders staan altijd achter hun club, no matter what. Lekker simpel. Zoals na het genante debacle tegen Excelsior vorige week. Toen ik met een zak over mijn hoofd langs het café bij mij op de hoek ben gelopen.
Geen groter verschil dan tussen mijn Amsterdamse Liefje 1 en Amsterdamse Liefje 2
Bij Ajacieden ligt dat anders: die monkelen zich door zo’n seizoen heen, vrijwel altijd met een chagrijnig gezicht. Als er gewonnen wordt, hebben ‘wij’ gewonnen, bij verlies hebben ‘zij’ verloren. En uiteraard hebben ‘zij’ dan heel erg slecht gespeeld, maar ja, wat wil je… en dan volgt er een verklaring waarbij niks of niemand deugt.
Geen groter verschil trouwens dan tussen mijn Amsterdamse Liefje 1 en Amsterdamse Liefje 2. Behalve dus als het om voetbal gaat. Niet normaal die twee. ‘Hand in hand’ zingend stuurde ik ze gisteren na de wedstrijd allebei een berichtje, ik kon het niet laten. De tekst: ‘Dus. Groeten van 010’. Nummer 1, man van weinig woorden, antwoordde: ‘Grrrrrrrummbbl’. Nummer 2, die is wat welbespraakter, kwam met: ‘Iedereen in het café is het ermee eens dat F. (010) kampioen geworden is. In Rotterdam weten ze heus wel dat Ajax beter is, maar wij uit (020) gunnen het de Rotterdammers. En als Ajax volgende week de Europa League wint in Stockholm, hoor je de komende jaren niets meer van Feyenoord, behalve dan dat ze een mooi stadion hebben laten bouwen.’
Mijn vader zou zeggen: ‘Achterlijke gladiool, Amsterdamse kapsoneslijer’. Maar goed, Feyenoord is kampioen, mijn bloed kruipt dan toch waar het niet gaan kan en mijn Rotterdamse hart klopt van trots. Toen ik Giovanni van Bronckhorst zag huilen, hield ik het zelf ook niet droog. En toen ik de hond uitliet, ben ik met een grote grijns en uitbundig zwaaiend langs het café op de hoek gelopen.
P.S. De dochter van mijn vriendin mag vandaag bij de huldiging voor ze zingen op het balkon van het stadhuis op de Coolsingel, hoe cool is dat!
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
