Carice wist dat ze een knokkertje op de wereld heeft gezet
‘Nu stond ik versteld van de veerkracht die ze liet zien.’
‘Mijn hart brak toen ik mijn dochter zag zitten. Ik kon me niet herinneren dat ik haar ooit zo intens verdrietig en van de kaart had gezien. ‘Ik zag het niet aankomen,’ huilde ze steeds. ‘Ik zag dit echt niet aankomen.’ Ze was in shock. Haar man had haar na drie jaar huwelijk op een maandagavond meegedeeld dat hij niet meer met haar verder wilde. Hij was niet gelukkig en wilde niet zo ‘naar zijn graf’. Nog diezelfde avond pakte hij wat spullen en verdween hij om nooit meer terug te komen.
Ik zou gezworen hebben dat er een ander in het spel was, maar daar is nooit iets van gebleken. Na verloop van tijd leek die hele actie meer op een bevlieging. Er kwam hoe dan ook nooit meer een gegronde reden, nooit meer een gesprek. De scheiding werd een soort van geruisloos geregeld, het huis was razendsnel verkocht en voordat we er erg in hadden kwam de verhuiswagen voorrijden om voorgoed een einde te maken aan het leven dat wat mijn dochter betreft nog eindeloos had mogen duren.
Ik wist dat ik een knokkertje op de wereld heb gezet, maar nu stond ik versteld van haar vechtlust om haar leven weer op te pakken. Zodra ze van de ergste schrik was bekomen schoot ze in de regelstand en ging ze op zoek naar woonruimte. Wonder boven wonder werd ze binnen no time ingeloot voor een nieuwbouwappartement en dat bleek alvast een regelrechte bingo. Daarna kocht ze een autootje en maakte ze plannen voor een reis door Afrika met een groep jongeren.
Intussen ging ze er steeds beter uitzien. Tien kilo eraf stond haar supergoed en toen de ergste stress achter de rug was en ze weer kon slapen, straalde ze weer als vanouds. Ze leek zich niet alleen te schikken in haar lot, maar raakte er zelf ook steeds meer van overtuigd dat haar relatie met haar inmiddels ex waarschijnlijk minder ideaal was geweest dan zij altijd had gedacht.
Een jaar na wat een tijd de meest dramatische maandagavond van haar leven had geleken, appte haar ex op om te vragen of ze konden afspreken. Ze liet hem vier dagen op antwoord wachten en vroeg hem toen wat hij met een gesprek voor ogen had. ‘Hopelijk een begin om elkaar weer vaker te zien’, kwam er terug. Ik zag aan alles dat het haar moeite kostte om niet op zijn hernieuwde advances in te gaan. Toch appte ze hem dat hij haar vertrouwen onherstelbaar had beschadigd. Ze liet het hier liever bij want ze had haar leven inmiddels behoorlijk op de rit en kon er weer van genieten.
We zijn nu nog eens een jaar verder. Mijn dochter heeft een ontzettend leuke nieuwe vriend. Toen ze terugkwam van haar Afrikareis stond hij haar glunderend op te wachten op Schiphol. Hij had haar heel erg gemist. Zij hem ook. Ik ben niet alleen dolgelukkig voor haar maar ook heel erg trots op haar. Zoals zij de regie over haar leven weer terugpakte en zich door een supermoeilijke tijd heen knokte, daar heb ik meer bewondering voor dan ik in woorden kan uitdrukken.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
