Franska.nl

‘Als ik achterom kijk zie ik dat mijn dochter slaapt. Mijn zoon Kevin kijkt naar buiten met een verdrietige blik in zijn ogen. Geef hem eens ongelijk. Voor de zoveelste keer draaide een familieverjaardag voor hem uit op een teleurstelling. Omdat hij door zijn opa altijd wordt vergeleken met zijn neef Thomas, de zoon van mijn broer.

Kevin en Thomas schelen maar een paar weken. Twee leuke jongens van zestien. Thomas zit in de vierde klas van het gymnasium en voetbalt in het eerste team van zijn club. Kevin, mijn zoon, doet dit jaar eindexamen op het vmbo-kader en houdt niet zo van sport. Hij vindt het leuker om aan zijn scooter te sleutelen. Op zich niks bijzonders. Maar mijn vader vergelijkt ze altijd met elkaar en dat is heel vervelend.

Als we met de hele familie bij elkaar zijn, toont opa nauwelijks interesse voor Kevin. Hij vraagt voor de vorm hoe het met hem gaat en verliest al gauw zijn interesse. Als hij Thomas ziet, licht zijn gezicht altijd even op. ‘Hé jongen hoe is het met jou? Heb je nog gewonnen van het weekend?’ Vervolgens praat hij het liefst de hele tijd met Thomas over sport en over zijn schoolresultaten. Mijn vader had zelf graag willen studeren, maar door omstandigheden is dat er niet van gekomen. Een van de grootste frustraties uit zijn leven. Hij stimuleerde mijn broer en mij dan ook altijd om alles uit onze opleiding te halen.

Voor mij was dat altijd heel frustrerend omdat ik helemaal niet zo goed kon leren. Met hangen en wurgen heb ik mijn mavodiploma gehaald. Nadat ik de meao had afgerond, ben ik bij een administratiekantoor gaan werken. Blijkbaar niet het leven dat mijn vader voor mij voor ogen had. Vaak genoeg heeft hij me laten merken dat hij me maar lui vond omdat ik niet zo nodig carrière wilde maken.

Voor mijn broer was de middelbare school juist heel makkelijk. Zonder al te veel moeite haalde hij zijn vwo-diploma en ging hij rechten studeren. Inmiddels heeft mijn broer een goedlopende advocatenpraktijk met de daarbij behorende levensstijl. Dat was het leven dat mijn vader ook ooit ambieerde, maar wat helaas niet binnen zijn bereik lag. Borrels met cliënten, een groot vrijstaand huis, en een kleinzoon die net zo slim is als hij.

Het lijkt wel of alles Thomas zomaar aan komt waaien. Hij is de spits van het eerste team van zijn voetbalvereniging en inmiddels gescout door een club uit het betaald voetbal. Het is een mooie jongen en alle meiden uit zijn klas zijn verliefd op hem. Thomas hoeft echt zijn best niet te doen om goede cijfers te halen. Bovendien is hij ook nog eens erg aardig. Ook voor Kevin. De neven kunnen gelukkig goed met elkaar opschieten, tot mijn vader in de buurt is.

Dan zie ik dat Kevin gauw ergens anders gaat zitten. Alsof hij het gesprek tussen zijn opa en zijn neef wil negeren. Natuurlijk is het pijnlijk om te horen dat je opa wel belangstelling heeft voor je neef, maar niet voor jou. Dat je opa gloeit van trots als hij vertelt dat hij lekker over je neef heeft lopen opscheppen bij zijn bridgeclub. Dat jouw opa wel naar alle voetbalwedstrijden van je neef komt kijken, maar nauwelijks interesse toont voor wat jou nu bezighoudt.

Deze familieverjaardag was dit keer niet anders. Opa had ons uitgenodigd voor een etentje bij een restaurant bij hem in de buurt. We zaten met z’n allen aan een lange tafel. Opa in het midden. Gedurende de avond had hij een paar glazen wijn gedronken en daarom ging hij steeds harder praten. Op een gegeven moment wilde hij graag iets tegen ons zeggen. Hij tikte met zijn mes tegen het glas en vroeg om stilte.

Toen hij de aandacht van ons allemaal had, bedankte hij ons een voor een voor de geweldige verjaardag en had hij voor iedereen een aardig compliment klaar. Eenmaal bij Thomas aangekomen zei opa dat hij vond dat zij zo op elkaar leken en dat hij zo ongelofelijk trots op hem was. Ik zag Kevins gezicht wit wegtrekken. Opnieuw werd het pijnlijk duidelijk dat opa duidelijk een voorkeur heeft voor een van de twee jongens. En dat ging me dit keer te ver.

Hoewel ik probeerde om rustig te blijven kon ik het niet laten om een cynische opmerking naar mijn vader te maken. Dat het inderdaad wel heel erg bijzonder was wat Thomas allemaal kon. Mijn vader reageerde als door een wesp gestoken en er ontstond een flinke woordenwisseling tussen ons. Ik werd steeds bozer en op een gegeven moment ben ik opgestaan en zei ik dat ik naar huis wilde. Ik was het zo verschrikkelijk zat. Dat eeuwige vergelijken. Eerst tussen mijn broer en mezelf. En nu moest mijn eigen kind er ook aan geloven.

Mijn man en kinderen hadden verbaasd naar me gekeken en liepen zwijgend achter me aan naar buiten, naar de auto. Weg van deze poppenkast. Want dat is nu het enige dat ik wil. Ik kon het niet meer aan om het verdriet van mijn zoon te zien omdat zijn opa alleen maar aandacht heeft voor succes. Want bij deze opa val je pas op als je iets heel erg goed kan. Ik heb mijn buik vol van de afwijzingen. Want ik wil niet alleen mijn zoon beschermen. Maar mezelf ook.