Wieke op kruistocht tegen opgedrongen herrie

Wat is dat toch met harde muziek in winkels en hotels? 

 

In winkels kan ik me er nog wat bij voorstellen. Een manager die zich bij wijze van beroep had verdiept in dat soort dingen, vertelde me ooit dat er bij elk deuntje is nagedacht over de invloed op de aanstaande klant. Ik kan mij niet voorstellen dat ik daar ooit van onder de indruk zou raken, maar hij zei dat het een soort hersenspoeling is. Leuk. Dat is dan je vak. Juf: ‘Wat doet jouw vader, Florijn?’ Florijn: ‘Papa regelt ‘koop-mij-liedjes’ in winkels.’

 

Op dit moment zit ik op Zanzibar en er zijn ergere dingen denkbaar. In een resort. All inclusive. En daarbij hoort ook muziek. Waarom in godsnaam? Je hoort het ruisen van de palmbladeren, alsof iemand met papiertjes ritselt. Omdat die bomen dat doen, is het juist leuk. Een constant met papier ritselend mens zou ik in zee hebben geduwd.  De muziek bij het zwembad gaat nog. Beetje New Age-achtig en niet al te opdringerig. Maar dan. De lunch was vandaag op de pier, een droomlocatie.  ‘Fruitpunch, madam?’ Graag, laat maar doorkomen. Daar zit je dan, zuchtend van geluk, voor je neus de Indische Oceaan in allerlei gradaties blauw en groen omdat het vloed wordt. Blauwe lucht met hier en daar een artistieke witte wolk. Zet een halve zool de muziek aan. Keiharde beat. ‘Waarom?’, vroeg ik. 

 

‘Dat vinden de gasten leuk, madam!’ De tekst van het lied: ‘Jambo jambo jambo jambo, hee haa hoo jambo jambo…(dit zeker vijf keer), gevolgd door: ‘jambo jambo jambo yeah yeah yeah yeah.’ En dan weer hee haa hoo. Boem boem boem. Spannende tekst. Een Tanzaniaanse rapper, zegt de ober blij en ook trots. Bederf die man z’n dag dan maar eens met te zeggen dat jij het stom gestamp vindt.

 

Wie verzint toch dat wij geen moment stilte meer om ons heen dienen te hebben, maar muziek door de strot geduwd krijgen die  vaders van kinderen als Florijn uitzoeken? Jullie zullen zeggen: ‘Zeur niet zo mens, ga dan ergens anders heen…’ Dan hebben jullie gelijk. Maar het is bijna overal zo. Je kunt het ook niet vooraf weten.

 

Of ik nu een rotvakantie heb? Nee hoor, valt reuze mee, maar ik kan, als aan misofonie lijdend mens (echt waar), heimwee hebben naar plekken waar alleen dieren, water, bomen, vuur en wind geluiden maken en waar je gedachten de ruimte krijgen zonder geblokkeerd te worden door al dat muzikale geweld waar je niet om hebt gevraagd. Op Tripadvisor zie ik dit soort meldingen nooit. Mooi dat ik me ga uitleven. Biesheuvel op kruistocht tegen opgedrongen herrie.

 

 

Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten