Zag ik het aankomen? Dat als ik haar op dat moment los zou laten, ze achterover naar beneden zou donderen?
Soms komt Berdiens stiefdochter nog wel eens langs in een nachtmerrie.
‘Als ik over stiefdochters hoor die niet boteren met de nieuwe vriendin van pappa, dan is het verhaal dat ze jaloers zijn of een loyaliteitsconflict met hun moeder hebben. Daar zou ik voor getekend hebben!’
‘De avond dat haar vader me aan haar voorstelde, hadden we in een restaurant afgesproken. Hij had gezegd dat ze wat lastig kon zijn af en toe. Dat ze waarschijnlijk nog niet over zijn scheiding met haar moeder heen was. Maar voor een beetje lastig liep ik niet meteen weg, want daarvoor vond ik hem te leuk. Toen ik binnenkwam en ze me zag, kwam ze even omhoog uit haar stoel door met haar ellebogen op tafel te steunen. Zo kon ze me beter bekijken. Haar ogen gingen geloof ik wel drie keer van mijn kruin tot aan mijn schoenen en weer terug. Als ik iets tegen haar zei, reageerde hij in haar plaats. Zij zat me alleen maar op te nemen met een blik waar ik bijna bang van werd. Er was iets met dit kind waar ik het een beetje benauwd van kreeg. Tegen de tijd dat we aan het toetje toe waren begreep ik waarom. Zij wilde een waterijsje. Hoewel hij haar een paar keer heel rustig probeerde uit te leggen dat ze hier geen waterijsjes hadden, bleef ze dreinen en drammen en toen we de tent verlieten had ze het inmiddels op een keihard janken gezet.’
‘Als ik alle scenes zou noemen die ik met haar meemaakte, zou het ongeloofwaardig worden. In het kort kan ik zeggen dat die avond in dat restaurant niets was vergeleken met wat er nog komen zou. Krijspartijen waren met haar aan de orde van de dag, hartverscheurend snikken kon ze op ieder moment dat het haar uitkwam, en als ook dat niet hielp werd ze fysiek agressief.’
‘De laatste keer dat ik haar zag was ik door omstandigheden een paar uurtjes alleen met haar thuis. ‘Ga weg, vuile heks’, krijste ze toen ik op haar kamerdeur klopte en vroeg of ik even binnen mocht komen. Toen ik tegen haar deur bonkte, stormde ze meteen de gang op en schopte me keihard tegen mijn schenen. Zo onverwachts vliegensvlug dat ik haar, in een reflex, bij haar polsen greep. Ze probeerde zich los te rukken en liep onder die worsteling achterwaarts richting de trap. Zag ik het aankomen? Dat als ik haar op dat moment los zou laten, ze achterover naar beneden zou donderen? Of is dat alleen achteraf in mijn nachtmerries over haar?’
‘Haar moeder kwam haar diezelfde avond nog halen. Een gebutst en gehavend kind dat ik voor het eerst echt zag huilen. Ik heb die avond mijn spullen bij elkaar gepakt en tegen hem gezegd dat het beter was om niet met elkaar verder te gaan. Dat had ik die eerste avond in het restaurant natuurlijk al moeten doen.’
Berdiens naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
