Zuid-Koreaanse vader ziet na 65 jaar zijn Noord-Koreaanse dochter weer.
Het is vast zijn schuldgevoel waardoor deze Zuid-Koreaan zijn tranen binnenhield. Want als hij die de vrije loop had gelaten, zouden ze een zee van verdriet geworden zijn.
Zijn tranen zijn bitter. Ze komen ontegenzeglijk recht uit zijn hart. Vermoedelijk hebben ze zich daar ik-weet-niet-hoe-lang schuil moeten houden. Omdat ze er niet uit mochten zijn ze gaan schuren. Vandaar die bitterheid. Deze tranen zijn van een Zuid-Koreaan. Hij is dik in de negentig. Hij is zo broos dat je hem over zijn oude, bijna kale hoofd zou willen strelen. Maar niet te hard, want je wilt hem niet nog meer pijn doet. En niet te lang, want eigenlijk weet je dat het voor troost sowieso te laat is.
Van 1950 tot 1953 woedde de Koreaanse oorlog en die werd beslecht door Noord en Zuid van elkaar te scheiden. En daarmee ook miljoenen mensen. Miljoenen die elkaar niet meer zouden zien, elkaar niet meer mochten spreken, niet meer mochten schrijven. De meneer van de tranen moest zijn vrouw en twee dochters achterlaten in Noord en kwam zelf vast te zitten in Zuid. Het is vast zijn schuldgevoel waardoor hij zijn tranen binnen moest zien te houden. Want als hij die de vrije loop had gelaten, zouden ze een zee van verdriet geworden zijn waarin hijzelf zou zijn verdronken. Zijn vrouw, zo heeft hij uitgevonden, is niet meer onder de levenden – veel Zuid-Koreanen weten niet of hun geliefden nog in leven zijn en/of waar zij wonen. Zijn ene dochter ook niet. Maar zijn andere dochter, zij was één toen hij van zijn gezin werd gescheiden, leeft! Vierenzestig is ze nu. Vader en dochter zullen elkaar weerzien en dat heeft vader zojuist gehoord. Hij deed mee aan de grote Koreaanse familiereünie-loterij. De loterij waarvoor naar schatting 132.000 Zuid-Koreanen op de wachtlijst staan. Alle 132.000 denken dat ze nog familie in het noorden hebben, maar de autoriteiten schatten dat nog slechts 57.000 van hen in leven zijn – de meesten inmiddels ouder dan zeventig.
De meneer van de tranen heeft letterlijk een lot uit de loterij te pakken. Hij is namelijk één van de slechts negenentachtig winnaars die gisterochtend met een bus met andere winnaars naar een resort in Noord-Korea werd gebracht om daar zijn dochter te treffen. Voordat hij tot winnaar werd uitgeroepen werd hij eerst grondig gescreend en wat hij wel en niet met zijn dochter mag bespreken, daarover is hij best wel streng geïnstrueerd (issues als mensenrechten en leefomstandigheden zijn natuurlijk ten strengste verboden). Maar aan streng zijn Koreanen best wel gewend, ook als ze uit Zuid komen. Zijn dochter zien, dat is het enige wat nu telt.
Twintig eerdere reünies waren er tot nu toe. Twintig keer drie dagen van intens familiegeluk en heftige emoties. Dagen waarop er wordt geknuffeld, liedjes worden gezongen en veel wordt gehuild. En dan, na die drie dagen, zit de reünie erop en moet ieder weer terug naar zijn eigen land en gaat het huilen over in hartverscheurend geween. Want dit keer is het afscheid definitief.
Maar zover is het nu nog niet voor de meneer van de tranen. Op dit moment is hij nog samen met zijn dochter. Ze hebben vast al veel geknuffeld en veel gehuild. En ze hopen vast, net als ik, dat de betrekkingen tussen Noord en Zuid, die sinds januari toen Noord-Korea deelnam aan de Olympische Winterspelen in Pyeongchang, in sneltreinvaart versoepelden, nog veel verder mogen versoepelen. Zodat er op een dag geen lotingen en geen familiereünies meer nodig zijn. Gewoon omdat alle Koreanen dan vrij zijn om te gaan en te staan waar ze willen en de meneer van de tranen zijn dochter gewoon weer mag zien voordat het te laat is.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
