‘Dit zouden vrouwen dus nooit doen’, zuchtte ik tegen een vriendin die vorige week even kwam kijken hoe het (dus niet) geworden was.
Ken je dat? Dat je een afspraak maakt met een aannemer en dat je dan maanden moet wachten? Zo had ik in december al een afspraak met een aannemer die in januari een offerte zou komen opmaken voor een klus bij mij in huis.
Nooit verschenen!
In februari ben ik dus maar zelf begonnen, en in maart vond ik gelukkig een aannemer die dat belabberde werk weer voor me wilde herstellen, en het verder wilde afmaken.
Alleen was ik dan wel pas in september aan de beurt!
‘Maar dat duurt me te lang’, sputterde ik tegen. En toen kon het ineens ook in juli.
In april kreeg ik daarvoor een offerte waar ik nogal van schrok, maar omdat ik had zitten drammen, zei ik: ‘Nou, vooruit. Krapte op de arbeidsmarkt drijft de prijs nou eenmaal op. Maar dan is het wel twee maanden eerder afgerond.’
Ik zette dus met frisse tegenzin een streep onder mijn gedram, en een handtekening onder de streep. In juni maakte ik alvast mijn huis leeg en in juli hoorde ik niks. En nu is het augustus en is er nog altijd niets gebeurd. Ik moet waarschijnlijk dus toch tot september geduld hebben, en ben alleen maar duurder uit.
‘Dit zouden vrouwen dus nooit doen’, zuchtte ik tegen een vriendin die vorige week even kwam kijken hoe het (dus niet) geworden was. Zij zoekt ook al maanden een aannemer en hoopte dat de “mijne” ook bij haar aan de slag zou kunnen. Vrouwen willen toch vaak liever een (al) bekende in hun huis toelaten. Maar ik heb de “mij bekende” dus maar niet meer aangeraden.
En ik ben helaas niet de enige die dit overkomt.
En ook ben ik niet de enige die roept dat vrouwen zoiets nooit zouden flikken. Je een poot uitdraaien, je laten wachten, of gewoon nooit meer iets laten horen.
En aangezien technisch personeel overal steeds lastiger te vinden is, vind ik het geen enkel probleem om hiervoor iets meer te betalen dan bij een vent die zijn afspraken niet nakomt. Dat jullie dat even weten, meisjes!
Dit is sowieso het moment om onze prijzen op te drijven, dames!
Want we hebben het wel steeds over vrouwen in topposities, maar je hoort nooit iemand over vrouwen op de plekken waar het écht nodig is!
Want hé… de topvrouw van Shell mag dan veel verdienen, maar als haar auto het niet doet, komt ze toch erg lastig naar haar werk. En als er straks überhaupt geen auto’s meer rijden, omdat er gewoon niemand meer is om ze te onderhouden, dan kan de topvrouw van Shell sowieso geen kant meer op met al haar olie.
En als ze dan van de stress ook nog een hartstilstand krijgt, dan moet ze maar hopen dat er nog verplegers te vinden zijn die haar kunnen verzorgen. Die ineens extra diploma’s moeten gaan halen terwijl ze het werk al dertig jaar doen, en die nachtdiensten draaien voor een veel te laag salaris. Allemaal bedacht aan de top en niet aan het bed!
Ik zeg dus: laat al die verplicht aan te stellen vrouwen in die topposities maar even zitten! Want daar verzinnen ze al die ongein. Laat vrouwen het werk maar verrichten dat écht gedaan moet worden. Op de zogenaamde échte topposities!
En laten ze zich daar maar héél goed voor laten betalen, of het anders gewoon niet meer doen.
En dan zal je zien wie straks de wereld runnen!
Want: Who run the world?
Juist!… Girls! En dat wordt tijd ook.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
Leestip
Durf jij dit jaar in bikini naar het strand?
Durf jij dit jaar in bikini naar het strand?
Echt niet, daar vind ik mezelf echt veel te oud voor 54%, 60 votes
