Wieke ziet een mevrouw in een eng broekje

 

 

Het kan natuurlijk dat je door alle coronaperikelen een mooi stuk op Franska.nl hebt gemist. Zoals deze. Hop op de bank dus, theetje erbij en even een momentje voor jezelf met één van van onze best gelezen artikelen.

 

 

 

“Nah… zo uitnodigend kan je er niet bij liggen hoor!’ Aldus sprak ik een buurkat toe, die op haar gemak op haar rug lag in onze tuin, terwijl een mannetjeskat kwijlend toe zat te kijken…

 

 

 

Maar ik meende het niet. Die kat wist precies wat en waarom ze dit deed. En tsja, het is de natuur hè? Moest gewoon kunnen. Terzijde: deze foto is niet van onze buurkat, maar ik vond hem zo grappig. Een kat mag gewoon doen wat wij van onze soortgenoten niet pikken.

 

Terug naar de mensenwereld. Man en ik zaten hier in de buurt op een terras (ja, alwéér), waar ze het goed hebben geregeld. Minstens twee meter afstand tussen de stoelen. Op één plek staat een rustiek zitje van banken met gezellige kussens. Daar keken wij op uit. En op die kussens zat een vrouw van rond de vijftig lekker kettingen te roken. Ondertussen smakte ze al krakend wat nootjes weg. Mond open, zodat je haar huig kon zien zitten. Je wil niet kijken, en toch kijk je.

 

Was die mond maar het enige dat openstond. Ze zat wijdbeens, met opgetrokken benen op de kussens van de bank. Nog wijdbeenser kon onmogelijk. Gympen ongegeneerd op de kussens. Ze droeg een te klein spijkershortje, met modieuze scheuren erin. ‘Ik zie haar vagina,’ zei Man zachtjes, ‘ik zweer het je!’ Inderdaad, het scheelde niet veel. Je zag de stoppels van een niet zo recente onthaarsessie. Geen mannetjeskatten in de buurt, dus het had op zich geen nut om er zo bij te zitten. Zij behoorde tot het type ‘kijk mij eens lekker in mijn vel zitten en totáál op mijn gemak zijn. Ik ben echt hélemaal mezelf!’ Een foto nemen kon natuurlijk niet. Wel brieste ze ineens venijnig tegen Man: ‘Ken je het zien??’ ‘Ja hoor, ik zie álles!’ zei hij, best ad rem. ‘Ik óók trouwens’, viel ik hem bij. Ze deinde uiteindelijk beledigd weg en de mensen aan het tafeltje naast ons zeiden misprijzend: ‘Die vrouw is niet van hier!’

 

Ik lees net in de krant dat de ‘nieuwe preutsheid’ toeslaat in Nederland. Vroeger kon je topless zonnen zonder dat iemand in de war raakte. Moet je nu niet meer doen, schijnt het. Peutertjes bloot op het strand laten lopen? Ook beter van niet. Kon vroeger prima. Waarom dan nu niet meer? Ik denk dat het linke soep is, nu we allemaal een telefoon met een goede camera erop hebben. Elke perverse lekkerbek kan je kind filmen en de beelden op ranzige sites zetten. Geldt ook voor topless zonnen, vermoed ik. 

 

 

Even terug naar mevrouw in haar enge broekje: wat ons betreft was het onsmakelijk en schaamteloos. De onbevangenheid van dieren hoort niet (meer) bij ons. Die is eruit geëvolueerd. Wat je in je eigen huis en tuin doet mag je zelf weten. En op een openbaar terras? Misschien stel ik me aan. Maar moeten we onszelf dan net zo etaleren als mevrouw Huig-van der Vagina dat meende te kunnen doen?

 

Dit afgelopen malle coronajaar groeide Franska.nl heel erg hard. We kregen er ontzettend veel nieuwe lezeressen bij en daar zijn we natuurlijk hartstikke trots op. Voor al die nieuwe leukerds herhalen we de mooiste artikelen die we de afgelopen jaren voor de feestdagen schreven. Dit was er een van.

 

Door: Wieke Biesheuvel

Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.

Afbeelding van Wieke Biesheuvel