‘Elke dag dat ik wakker word, vraag ik me af wat de zin is.’
‘Torenhoog’, zei de huisarts over mijn bloeddruk. Boven de 200, dus gevaarlijk. Hij vroeg of ik nooit last had gehad van mijn linkerarm, pijn op de borst of tussen mijn schouderbladen. Ik kreeg meteen ook een ECG en bloeddrukverlagers – dertig stuks om mee te beginnen. Twee weken laten moest ik bloed laten prikken. Helemaal door de molen, om uit te sluiten dat er meer aan de hand is, heet dat. Toen ik naar buiten liep voelde ik me op een rare manier opgelucht. Want ik had deze afspraak niet gemaakt om mijn bloeddruk te laten meten – dat hoorde meer bij de routine – maar omdat ik me heel erg somber voel. Al heel lang vraag ik me elke dag als ik wakker word af wat de zin van een nieuwe dag is. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Mijn man en ik delen na veel te veel jaar samen nagenoeg niets meer, kinderen hebben we nooit gekregen, we hebben een mager pensioentje – te mager om uit elkaar te kunnen – en die sporadische afspraken met vrienden – of moet ik het kennissen noemen? – zijn ook geen reden om er weer zin in te krijgen.
Die dertig dagen zitten er nu op. Ik heb nooit één enkele pil geslikt, heb ook géén afspraak gemaakt om bloed te laten prikken en de vervolgafspraak met mijn huisarts heb ik gecanceld. Het enige waar ik mijn best voor heb gedaan is om het nog een beetje erger te maken door net wat extra zout op mijn eten te doen en voor het slapen gaan nog een glaasje extra achterover te gieten. Ik weet dat dit een ernstig geval van zelfdestructie is en toch voel ik me allesbehalve schuldig. Misschien omdat ik na een aantal jaren van lethargisch aanmodderen eindelijk weer het gevoel heb dat ik het heft in eigen hand heb genomen.
De hele wereld vecht tegen corona en ik zou er iets voor over hebben om onder zeil te worden gebracht. Aan de beademing en nooit meer wakker worden zou een zegen zijn. Uit het ECG dat de huisarts meteen maakte, bleek dat ook mijn hartslag veel te hoog is. ‘Mooi’, dacht ik terwijl ik me aankleedde, en ik vroeg hoe groot de kans op een hartinfarct nu was. ’Als we nu niets doen, is die kans helaas reëel,’ zei hij. Van mij hoefde hij niets te verwachten. Ik had ook geen verwachtingen meer van mezelf of van het leven. Maar vanochtend toen ik in de spiegel keek schrok ik opeens wakker en vroeg ik me af waar ik in vredesnaam mee bezig ben.’
Tonny’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.Denk je aan zelfmoord? Praat erover. Bel 0900-0113 of chat via 113.nl. 24/7 open, anoniem en vertrouwelijk.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
