Franska.nl

Toen Katrien naar haar dochter keek zag ze iets dat niet bij haar hoorde

‘Maar ik herkende het wel.’

 

‘Toen ik naar mijn dochter keek zag ik iets dat niet bij haar hoorde, maar dat ik wel herkende. De huid van haar gezicht kreeg een soort gloed, haar ogen een glans. En dan was er nog haar humeur dat ver beneden nul was en het korte lontje. “Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?” vroeg ik haar. “Hoezo?” snauwde ze. Toen wist ik het zeker en kocht ik een zwangerschapstest voor haar. “Doe effe normaal”, zei ze alleen maar, maar ze pakte hem wel aan en inderdaad was die hartstikke positief. Ik wist dat ze een vriendje had maar ook dat die te onbeduidend was om het zelfs maar met me over te hebben. “Is hij de vader?” vroeg ik. “Ja wie dacht je dan?”

 

Ik had verwacht dat ze meteen over een abortus zou beginnen want ze was notabene pas zestien. Tot mijn verbazing viel dat woord niet één keer in de eerste dagen na de zwangerschapstest. Ik vroeg haar wat ze wilde, maar daar kon ze geen antwoord op geven. Meer voor de vorm dan uit de grond van mijn hart zei ik dat ze op me kon rekenen als ze ervoor koos om haar kindje te laten komen. Tot mijn schrik had ze daar wel oren naar. Ik besloot haar nog even te laten. Ouder dan drie weken kon deze zwangerschap niet zijn, dus we hadden nog wel even. Als ze er al over begon was het om te vragen of ze nog steeds op me kon rekenen en toen ik na een paar weken expliciet vroeg wat haar gevoelens en wensen waren zei ze dat ze heel zeker wist dat ze dit kindje wilde houden.

 

Ik denk dat ik er meer van wakker lag dan zij. Ik wist immers precies waar ze aan begon – en waar ik ‘ja’ tegen had gezegd – terwijl zij dat totaal niet kon overzien.

 

Haar zoontje, mijn kleinzoon, is inmiddels twee. Mijn dochters jeugd was voorbij vanaf het moment dat ze die test deed en hoewel ik me had verheugd op een tijd dat ik stilaan weer steeds meer vrijheid kreeg, was het tegenovergestelde waar en zat ik, nog meer dan mijn dochter, weer aan huis gekluisterd.

 

Maar onze liefde voor dit kleine mannetje is zo immens groot dat we het er allebei voor over hebben. Vaak heb ik het gevoel dat ik voor de tweede keer moeder ben geworden. Dat zat er niet in nadat mijn dochter was geboren en dat vond ik destijds best verdrietig. Net zoals mijn dochter het altijd als een gemis heeft ervaren om geen broertje of zusje te krijgen. Uiteindelijk hebben we allebei gekregen waar we heel lang naar verlangden en waar we niet meer op rekenden. In ieder geval niet in deze vorm. Maar het is goed zo. Meer dan goed!’

 

 

 

Katriens naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.