Franska.nl

Je staat zo snel voor schut op het internet

 

Ik zit hier achter mijn laptop en ben al 13 keer opnieuw begonnen aan dit stuk.

 

Vroeger deelde ik best veel met onze lezers, maar sinds steeds meer mensen behoefte voelen om op internet anderen onderuit te schoppen, word ik toch wat voorzichtiger. 

 

Hoe kwetsbaarder je jezelf durft op te stellen, hoe harder sommigen tekeer gaan. En dat ga je jezelf natuurlijk niet steeds weer laten aandoen. 

 

Maar dat maakt het wel moeilijker om nog onderwerpen te bedenken die leuk zijn om over te schrijven. Ik behandel namelijk best wel vaak dingen die me bezighouden, maar bij een aantal zaken denk ik nu steeds vaker: Neuh… doe maar niet… Want dan weet ik al weer wat er komen gaat. 

 

En toch is dat jammer. Want ik maak best vaak dingen mee die geinig zijn om te delen. En daarom ben ik ook wel bereid om mezelf soms voor schut te zetten, als we er dan samen even om kunnen lachen.

 

Dus tja… Ga ik het vandaag hebben over mijn gezondheid of niet? Want als dat mensen niet interesseert, dan slaan ze tegenwoordig zo’n stuk niet meer over, maar gaan ze erop inhakken. En frankly: er is de laatste tijd al genoeg op me ingehakt. 

 

Ik heb best veel meegemaakt in de afgelopen maanden. En dat ga ik hier allemaal niet benoemen – omdat ik kapot ga als mensen daar dan lelijk over gaan doen – maar ik durf wel te vertellen dat ik als gevolg daarvan mezelf op de loopband heb gezet in een sportschool. Het ziet er niet uit, maar ik doe het toch! Want ja… het zou gezond zijn. 

 

Omdat ik veel te veel op een bureaustoel zit, mag ik dat zien als compliment voor mijn kunnen als schrijfster, maar voor de fysieke staat van de schrijfster zelf is het niet zo best. De stappenteller valt er van in slaap, zeg maar. En daarom besloot ik om mijn auto aan mijn schoonzoon uit te lenen en zelf alles maar eens per fiets te gaan doen. Maar toen mijn gezin daarover meteen weer grappen begon te maken – omdat ik ooit per ongeluk in mijn fietstas ben gestapt (toen ik een ingewikkeld stukje weg wilde afsnijden) en daarmee mijn onderbeen brak – heb ik me toch maar weer bedacht. 

 

Het leek me beter om dan maar iets meer te gaan wandelen in plaats van fietsen. 

 

Maar toen ik vervolgens midden op straat onderuitging, en eruitzag of ik was aangereden, bedacht ik dat het misschien nog handiger was om gewoon maar onder begeleiding te gaan bewegen. En ik meldde me meteen aan bij de sportschool om daar te gaan lopen op een band. Nergens losliggende stoeptegels, wegomleidingen, stoplichten, regen, tegenliggers, honden, enzovoort. Dit moest toch lukken zonder gewond te raken?

 

Maar helaas… 

 

Ik liep op een dag in een heerlijk tempo, en moest me beheersen om niet met de heupen te gaan swingen en keihard mee te zingen met de nummers die door de ruimte schalden. 

 

Lekker hoor, dat lopen! En zo gezond! Ik voelde me fantastisch! 

 

Maar omdat ik zo lekker ging, had ik niet in de gaten dat ik met mijn armen steeds meer ging slingeren alsof ik meedeed met John Travolta in Saturday Night Fever. En ja hoor… Ik sla met de buitenkant van mijn hand zo hard tegen de o zo ergonomische handgreep van de loopband dat ik van schrik gelijk stilstond en de band afrolde. 

 

Gelukkig zijn er geen filmpjes gemaakt, dus ik kom er niet mee voor schut te staan op internet. Maar mijn hand werd zo snel blauw en dik dat de sportschoolhouder vermoedde dat er iets gebroken was.  

 

Dat denk ik zelf niet hoor. Ik ben alleen maar bont en blauw. 

 

Maar of het zo gezond is, al dat bewegen? 

 

Ik vraag het me af…