Tineke vindt iets van kwetsbare ouderen
Gisteren eindelijk weer eens mijn vriendin gesproken.
We komen maar weinig aan elkaar toe, omdat we beiden nog midden in een uit de hand gelopen verbouwing zitten, net iets te veel werk hebben op dit moment, en ook nog allebei in het rijke bezit zijn van ouders en schoonouders.
En dat laatste maakt trouwens ook dat we nogal veel op de weg zitten.
Wij zijn namelijk best een eindje weg gaan wonen van onze ouders (maar gelukkig nog wel dicht bij elkaar) en we lopen dus niet even makkelijk elke dag bij ze binnen. We moeten er echt even de deur voor uit en mopperden gisteravond hardop dat dat vanaf komende week meer tijd zal gaan kosten. Vanaf maandag mogen we namelijk nog maar met 100 km per uur naar ze toe. En dat gaat tijd lekken in onze drukke schema’s. Tijd die wij als snelle types helemaal niet hebben.
Maar ja… alles voor onze al wat kwetsbaardere oudjes, hè. En terwijl wij dit zeiden lagen onze dochters in een deuk.
‘Jullie zijn zelf oud!’ vonden zij. ‘En opa en oma zijn veel minder kwetsbaar dan jullie denken.’
‘Poeh’, vonden wij dan weer, terwijl we nog een slokje wijn namen.
Ja, wijn, ja! En geen advocaatje met slagroom!
Maar alle gekheid op een stokje: we kijken met dat coronavirus toch nét even wat vaker om de hoek, om te kijken of alles nog goed gaat daar. Je wilt toch liever niet dat ze met types als die rare vrouw uit China van laatst in aanraking komen. Die, om haar onvrede te uiten, bewust op iemand hoestte.
Als je dat doet, dan ben je eigenlijk al veel zieker dan je ooit van dat virus zal gaan worden, maar daar willen we onze kwetsbare oudjes toch een beetje tegen beschermen. Niet dan? En dat doen mijn vriendin en ik dus graag.
Mogen onze kinderen ons wel oud vinden… wij voelen ons nog erg jong, omdat we nog altijd een generatie boven ons hebben. En dat voelt heel luxe!
Landelijk wordt er trouwens ook al een beetje extra op onze ouderen gelet, hoor. Ik las gisteren dat er ook al een soort babbelbox is opgezet voor ouderen die juist géén bezoek meer krijgen door het coronavirus. In gebieden waar het al volop heerst, is het juist weer beter om níét even binnen te lopen, want daarmee zou je het virus juist kunnen verspreiden. En daarom is er nu door de ouderenbond een telefoonlijn opgezet voor mensen die door het coronavirus wat eenzaam dreigen te worden.
Lief, hè? Kunnen ze toch even een babbeltje maken. Ik vind het top!
Alles voor onze al wat kwetsbare ouderen, dacht ik toen ik dit las. En ik was trots op de (ver)zorgende inborst van mijn generatie en die daaronder.
En toen las ik ook nog iets anders in de krant. Prinses Irene is namelijk gewond geraakt!
Ja, dat is even heel iets anders, maar ik vond het best lekker om tussendoor wat anders te lezen dan dat eeuwige virusnieuws.
De prinses kwam tijdens het skiën in aanraking met een andere skiër, en heeft daar helaas een hersenschudding aan over gehouden.
Maar… Huh?… Skiën??… Prinses Irene?
Hoe oud is die mevrouw wel niet?
En ja hoor! Deze dame blijkt tachtig jaar te zijn!!
Hahaha. Hoezo dus kwetsbare oudjes?
Waar hebben we het eigenlijk over??
Hebben onze dochters toch gelijk!
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
