Te blond.
Te bijdehand.
Jaren vond Caroline wat van Eva Jinek. Tot ze kort geleden radicaal van mening veranderde. En wel hierom.
Omdat het Internationale Vrouwendag is geef ik vandaag gewoon toe dat ik het niet meer met mezelf eens ben. Al een tijdje eigenlijk. Over Eva Jinek. Toen ik haar voor het eerst op tv zag, had ik last van instant aversie. Te blond en te bijdehand. Het was 2008 en de Amerikaanse presidentsverkiezingen boeiden me door Obama meer dan ooit. Huppelde zij de hele tijd hyperambitieus door het beeld, ik kreeg er steeds hoog haar van, zoals een vriendin altijd zegt… Vrouwendingetje noemde mijn toenmalige huisgenoot het. Jaloers was ik. Niet waar, siste ik naar hem, terwijl ik boven op de kast zat.
Kreeg ze verkering met Bram. Toen wist ik het natuurlijk helemaal zeker. Wat deed er niet toe, ik wist het Gewoon Zeker. Haar verdere loopbaan ging grotendeels langs me heen. Waarom zou je naar iets, in dit geval iemand, kijken als je toch al weet wat je vindt?
Toch hebben we één ding gemeen, Eva en ik: onze liefde voor Amerika. En omdat zij wat dat betreft vele malen beter gedocumenteerd is dan ik, hielp dat me over de streep om vorig jaar naar haar serie ‘De Verenigde Staten van Eva’ te kijken. Om na twee afleveringen schoorvoetend aan mezelf toe te geven dat ik genoot van haar roadtrip dwars door Amerika. Niet in de laatste plaats omdat ik haar zo’n leuk mens vond. Maar dat hield ik stil.
Nu blijkt Eva ineens Humberto, de koning van de als-ik-al-slaap-tv, van zijn troon te stoten. ‘Iedereen’ heeft het erover. Leuk voor haar, denk ik, maar ik blijf er niet voor op. Omdat ik haar liefde voor de Nederlandse verkiezingen niet deel, doe ik dat ook niet voor ‘Pauw & Jinek’, dat tot de verkiezingen elke weekavond uitgezonden wordt. Maar na koffieautomaatpraat op social media over Jan Roos en van de week boze Groningers biedt Uitzending Gemist uitkomst.
Nou. Wat zitten die twee daar fijn naast elkaar. Dat is het eerste wat me opvalt. Jeroen ook in niets de tegen vrouwen soms wat badinerende blaag op leeftijd (aan wie ik me trouwens ook weleens groen en geel… enfin). Sorry dat ik op deze Internationale Vrouwendag het belegen woord gelijkwaardig gebruik, maar dat is nu eenmaal wat in me op komt. En precies dát maakt wat ik zie zo goed. Eva minstens zo ferm als Jeroen. Geen moment ongemakkelijk. De coryfee en de vakvrouw, allebei even ambitieus in hun streven om sámen mooie tv te maken.
Tussen de gesprekken door zie ik haar een slok bier nemen. Eva. My girl.
P.S. Onze eigen Franska-coach Mariska van der Klis werkt, als ze zich niet over onze dilemma’s buigt, als redacteur bij Pauw & Jinek.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
