‘Mijn vader en ik lijken erg op elkaar, dat is gewoon zo. En we begrijpen elkaar altijd. Veel vriendinnen hebben een lastige band met hun vader. Maar ik? Ik heb de allerleukste papa, waar mijn vriendinnen altijd graag bij over de vloer kwamen. En nog steeds, trouwens.

Nu ik ouder word, merk ik wel dat mijn band met mijn moeder steeds wat minder wordt. We hebben juist wat minder te bespreken, en dat heb ik met mijn vader niet. Mijn ouders zijn uit elkaar en dat maakt het ook ingewikkeld, want ik merk aan mezelf dat ik altijd eerst alle feestdagen afspreek met mijn vader, en daarna pas met mijn moeder. Ik heb het gewoon gezelliger met mijn vader en daardoor doe je dat liever. Ik vind het ook fijn met mijn moeder hoor, maar toch. We botsen wat sneller.

Ze heeft ook meestal wat commentaar op iets. Wat ik aanheb, of wat mijn kinderen hebben gedaan, of wat ik juist niet goed doe. Er is altijd wat en als ze haar bui niet heeft, dan doet ze kortaf en kattig. En dan ga ik meestal maar weer snel weg, na een kop thee. Bij mijn vader hangt altijd de vlag uit als ik langskom. Hij is dol op visite en kletst urenlang over alles. Hij is altijd geïnteresseerd, vraagt veel aan mijn man en aan mij, is gek op zijn kleinkinderen en ja, we hebben het altijd leuk met elkaar. We hebben die natuurlijke klik, die kun je niet forceren. Maar ik vind het soms wel zielig voor mijn moeder – die valt er gewoon net buiten. Mijn broer heeft ook meer met mijn vader, merk ik. Dus dat is best sneu nu we ouder worden en dat dit steeds meer zichtbaar wordt. Maar ik kan er ook niet zoveel aan veranderen.

Bij mijn vader is het borrelen, feest, eten op tafel en lachen met elkaar. We kijken sport en soms zitten we gewoon te hangen in de tuin. Het is gewoon fijn om er te zijn. Mijn moeder bezoeken, dat voelt heel stiekem steeds meer als een ‘moetje’… Ik vind het pijnlijk, maar het is gewoon zoals het is. Toch?’