Nooit meer een slecht humeur in de lente
Ken je dat: plof je op de eerste lentedag lekker op een stoel in de tuin, zit je je binnen de kortste keren te ergeren. Niet aan je buren maar aan jezelf.
Begon het bij jou afgelopen week ook zo te kriebelen? Ik had hier echt de allereerste lentedag van het jaar te pakken en ben meteen in de tuin gaan zitten. Maar dat was van korte duur want ik zag tussen mijn terrastegels werkelijk overal onkruid waar ik me vervolgens zo aan ergerde dat het nu, nu, NU weg moest.
Vervolgens stond ik te sjorren met zo’n stomme onkruidborstel aan een lange steel. Je kent ze wel, met dat kleine borsteltje van staaldraad dat ik natuurlijk vorig jaar al had moeten vervangen, maar ik kreeg ‘t niet los van de steel. Maar je weet hoe dat gaat: dat vergeet je na de laatste keer dat je dat rottige klusje aan het einde van de herfst doet. Komt volgend jaar wel, dacht ik.
Daar stond ik me dus een ongeluk te schrapen met een lamme arm tot gevolg. En aangezien ik liever lui dan moe ben, was ik er binnen de kortste keren helemaal klaar mee. Weer ging ik in de tuin zitten, maar nu met m’n tablet op zoek naar een elektrische onkruidborstel. Zo eentje die mijn arm heel zou laten en mijn humeur niet zou verpesten. Zo eentje die zonder moeite mos, vuil en onkruid tussen de terrastegels verwijdert. Met nylonborstels die je heel makkelijk kunt vervangen.
Ik had ooit van mijn meneer een onkruidbrander voor mijn verjaardag gekregen, maar dat ding durfde ik na één keer al niet meer te gebruiken, want voor ik het in de gaten had vloog mijn schutting bijna in de fik toen ik daar wat onkruid weg wilde branden. Nu heb ik dus een veilige elektrische onkruidborstel gekocht. Zo eentje zonder vlammetje, met een lange steel zodat ik niet meer hoef te bukken en die niet alleen het onkruid weghaalt maar meteen de prut tussen de tegels weg schrobt.
Ik heb er nu al sin an om met dat ding aan de slag te gaan. In no time is m’n terras dus helemaal klaar voor de volgende lentedag en kan ik blijven zitten waar ik zit. Dik tevreden met mezelf en mijn schone terras.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
