‘De band tussen mij en mijn zus wordt eigenlijk steeds slechter nu we ouder worden. Ze maakt veel keuzes waar ik gewoon totaal niet achter sta en dat wringt.

Bijvoorbeeld: ze gaat op reis naar gevaarlijke landen. Zoals nu naar Oekraïne, om mensen te helpen. Heel knap hoor, maar waarom zou je een oorlog op gaan zoeken? Dat is toch gevaarlijk? En dan laat ze gewoon haar man en kinderen thuis. Idioot. En dan is er nog meer. Ze gaat ook naar landen als Irak of Ghana, overal waar het niet helemaal veilig is. Ze wil dan iets goeds doen voor de wereld. Hartstikke nobel, ik begrijp het. Maar ik sta er niet achter. Want ik vind niet dat je nu als Nederlander dit soort gevaar moet opzoeken. Wat ga jij daar precies doen? Doneer gewoon je geld en dan help je mensen daar ook, maar dan breng je niet je eigen leven in gevaar.

Zo is er wel meer wat we niet van elkaar begrijpen. Ik woon in een chique wijk in een mooi huis en vind het belangrijk dat mijn kinderen niets tekortkomen. Ik werk dan ook parttime en vind dat meer dan genoeg. Zo blijft er nog wat tijd over om een beetje te leven, toch? Zij werkt veel en brengt al sinds ze jonger is haar kinderen met gemak alle dagen van de week naar de opvang. En de avonden? Die doet haar man, meestal. Dan is ze zelf nog aan het werk of met een vriendin uit eten. Ze doet dat gewoon met gemak, al die dingen voor zichzelf. En ze mist daarbij haar kinderen helemaal niet. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij. Toen ze jong waren, heb ik er wel iets van gezegd. Maar nu haar kinderen ook oud en bijna uit huis zijn, is het toch al enigszins te laat om nog te zeuren als tante. Dus ik negeer het maar, dat ze gewoon zichzelf altijd op de eerste plek zet. Al met al zijn we behoorlijk verschillend, dat blijkt.

Zij is bijvoorbeeld totaal niet modieus en spaart al haar geld op. Ze shopt nooit wat en loopt er gewoon bij als een slons. Ik hou ervan om mezelf te verzorgen met fijne producten en een mooie outfit. We lijken echt niet op elkaar, qua innerlijk niet, en ook niet wat uiterlijk betreft.

We willen andere vakanties en ook onze gewone week anders indelen. Prima, maar goed, soms is het jammer dat ik geen zus heb met wie ik meer deel. Ze is koppig en zal nooit naar mijn adviezen luisteren, dat weet ik inmiddels wel. Dus is ons contact wat koel en kortaf. Dat is voor ons beiden prima. We hebben gewoon niet veel meer te bespreken dan af en toe met de hele familie samen. Een kort praatje over hoe het gaat, soms lachen we wel wat, hoor. Maar het is niet meer dan dat. Daarvoor zijn we echt helemaal het tegenovergestelde’.