‘Er was nooit een moment dat ik er niet was en nooit een moment dat ik zelfs maar overwoog om even voor mezelf te kiezen. Mijn dochter had het immers zoveel zwaarder dan ik! Het was al bijna een jaar lang ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Wat was begonnen als ‘ze is waarschijnlijk zo moe vanwege een infectieziekte die nader onderzocht moet worden’ bleek toch kanker te zijn. De dag dat we de diagnose kregen, voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Mijn wereld verging. Ik moest er letterlijk van braken. Toen keek ik naar haar. Een meisje van nog geen negen. Ze keek zo raar. ‘Ik snap het niet, mama,’ zei ze. Ik beloofde haar dat alles goed zou komen. Ik zou er voor haar zijn. Ze moest niet bang zijn, want ik was bij haar. Ik wilde ook niet anders. Zolang ik bij haar kon zijn, was ze er nog. Haar toekomst was ongewis in het begin. Pas toen de dokter blij zei dat de behandelingen aansloegen en dat zij goede hoop had op haar herstel, durfde ik een beetje te ontspannen.

Toen ze al haar haar verloor, voelde ik me schuldig dat ik nog wel al mijn haar had. Ik zei tegen haar dat ik zo graag met haar zou willen ruilen. Dat ik er alles voor over zou hebben om de misselijkheid van haar over te nemen en de pijn in haar plaats te voelen. Natuurlijk meende ik dat. Want niets was erger dan haar zo te zien lijden. Een moederhart is er blijkbaar niet op gemaakt om een kind zo te zien aftakelen. Een moederhart gedijt bij de vreugde en het geluk van haar kind.

Tegelijkertijd met het moment dat ze definitief genezen werd verklaard, stortte ik in. Letterlijk. Bewusteloos klapte ik in elkaar. Daarna sliep ik zestig uur aan een stuk. Toen ik wakker werd, voelde ik me eerst als herboren. Ik riep dat het leven weer gewoon verder kon gaan waar we gebleven waren. Maar ik had het mis. Het leven zal nooit meer worden zoals het was. De schaduw van mijn dochters ziekte hangt er als een mist omheen die soms transparanter lijkt te zijn om vervolgens weer dikker te worden. Telkens als ik ergens hoor of lees dat ouders een kind verloren hebben, word ik mee teruggenomen naar de tijd van niet weten hoe haar kansen waren. Dan moet ik tegen mezelf zeggen dat ik destijds tenminste nog hoop kon hebben, terwijl het doek voor deze ouders definitief is gevallen en ze moeten dealen met het verlies van hun eigen vlees en bloed.

Een tegennatuurlijke gebeurtenis die vooral om die reden niet te verteren is. Ik heb een vader wiens zoon was overleden weleens horen zeggen dat het verlies voelde alsof hij levenslang had. Hoewel mijn dochter leeft en het goed maakt, raak ik bij elk hoestje en elk pijntje totaal van de leg. ‘Het zal toch niet?’ denk ik dan. Lotgenoten zeggen dat het op termijn echt wel slijt en went. Dat het tegen die tijd weer mogelijk wordt om elke dag onbevangen in te gaan en geen beren op de weg te zien. Daar houd ik me aan vast. Ik ben het mijn dochter verplicht om dat te doen, want aan een moeder die wankelt kan ze zich niet optrekken, en precies dat zie ik als mijn belangrijkste taak.’

Fieke’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.