‘We zijn echt al jaren bevriend, hoor. Maar we hebben met de tijd wel andere levens gekregen. Zij is helemaal in het zuiden van het land gaan wonen, hartstikke leuk. Met haar man en twee kinderen heeft ze het druk zat.
En ik heb het eigenlijk ook erg druk. Met een rijafstand van twee uur komt het er nog maar zelden van dat we elkaar opzoeken. We appen steeds minder, er is gewoon minder contact. Dan kun je denken: zo gaan die dingen. Maar ik blijf het heel jammer vinden dat het soms zo loopt in het leven. Onze vriendschap is mij heel veel waard, want we hebben in onze jonge jaren heel wat leuks met elkaar meegemaakt. We hebben als studenten zelfs nog samengewoond. We kennen elkaar goed en als we elkaar zien, hebben we weer fijne gesprekken en kunnen we weer lachen met elkaar.
Maar door de grotere afstand… Is het gewoon moeilijk. Ik heb gewoon geen zin om in het weekend drie uur in de auto te zitten om even te lunchen, sorry. En doordeweeks is daar al helemaal geen tijd voor. Ik vind het zo jammer, maar aan de andere kant doe ik er ook niet veel aan om het te veranderen… Hoe komt dat zo met vriendschappen? Waarom is het onderhouden van sommige banden zo ingewikkeld? Het vreet aan me dat we minder close zijn, maar ik zie ook geen andere uitweg… Want die afstand is er en dus loop je niet bij elkaar binnen voor een kop koffie. Dan zou alles zoveel makkelijker gaan. We missen elkaar wel, maar ook zij laat weinig horen. Ze is letterlijk in de vijf jaar dat wij hier nu wonen twee keer op bezoek geweest. Dus tja. Is het dan nog wel vriendschap te noemen? Hoe goed ken je elkaar dan nog? Blijf ik te veel hangen in het verleden?
Misschien is dat een les die ik moet leren. Een harde les, maar goed. Want vriendschappen zijn mooi, maar de meeste passen op een bepaald moment in je leven heel goed bij je. Dan klopt alles. Maar zodra je een fase verder gaat, verliezen jullie elkaar uit het oog – en uit het hart. Dat hoort bij het leven, onvermijdelijk. Er zijn maar heel weinig echte vrienden die je hebt voor het hele leven. En die heb ik ook, gelukkig. Die wonen ook niet in de straat, maar wel iets dichterbij. En daardoor heb je niet alleen wat meer hetzelfde leven, je hebt ook makkelijker een korte afspraak gepland. Ach, het blijft soms verdrietig, dat je mensen van wie je zeker houdt, een beetje kwijtraakt. Niet zo keihard en duidelijk, maar het vuurtje dooft heel langzaam, maand na maand, een beetje uit. Tot je elkaar alleen op social media nog een felicitatie op een verjaardag stuurt.’
