Franska.nl

‘Mijn ex had dit nooit zonder overleg met mij mogen doen’

 

Na de vakantie met hun vader komen de dochters van Hella met een heel nare verrassing thuis.

 

‘Ik staar naar mijn telefoonscherm en kan gewoon niet geloven wat mijn ogen lezen. Je moet je niet zo aanstellen, staat er. Letterlijk. Gijs, mijn ex schrijft dat. Ik moet me niet zo aanstellen, terwijl hij alle regels die we in het ouderschapsplan hebben staan aan zijn laars lapt.

 

Een ouderschapsplan dat pas twee jaar nadat we uit elkaar waren gegaan eindelijk rond was. Keer op keer was er weer iets waar hij het niet mee eens was, maar het ging er toch om wat het beste was voor onze twee dochters? Meiden van nu 13 en 15, die, naar ik mag hopen, ooit uit liefde zijn geboren. Ik ga er soms haast aan twijfelen, nu ik zie waartoe Gijs in staat is sinds ik tegen hem zei dat ik niet meer met hem verder wilde.

 

Er was geen ander, maar ik was gewoon niet meer gelukkig. Gijs was woest en deed er alles aan om de scheiding te vertragen. Hij deed echt over alles moeilijk. Voor Teddy en Benthe, onze dochters, probeerde ik het juist zo makkelijk mogelijk te maken. Nooit heb ik ze een strobreed in de weg gelegd als ze in de week dat ze bij mij waren een keertje naar hun vader wilden om hem even te zien. Hoewel ik genoeg redenen had om Gijs bij mijn kinderen zwart te maken was het gelukkig nooit zover gekomen dat ik mijn zelfbeheersing verloor en nare dingen over hun vader zei waar ze bij waren.

 

Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en weet nog hoe ik me voelde als mijn moeder weer eens op mijn vader zat te schelden. Vreselijk vond ik dat. Maar blijkbaar denkt Gijs daar heel anders over. Helemaal nu ik een nieuwe vriend heb merk ik dat hij dat slecht trekt. `Ik zie mijn vriend alleen in de weken dat de meisjes bij hun vader zijn en pas als ik zeker weet dat het een blijvertje is zal ik hem aan de meisjes voorstellen. Maar voor Gijs is mijn nieuwe relatie weer reden om mij te grazen te nemen. En hoe kan hij me beter raken dan via onze dochters…

 

Al maanden zeuren de meisjes om een navelpiercing. Blijkbaar is dat weer helemaal in en daarom legden ze steeds opnieuw hun telefoon onder mijn neus met plaatjes van blote buiken met een piercing erin. Niet alleen zijn Teddy en Benthe veel te jong voor zoiets, ik vind het ook een afschuwelijk idee dat ze met zo’n ding in hun jonge lichaam rondlopen. Als ze straks oud genoeg zijn kunnen ze doen wat ze willen, maar voor nu wil ik het absoluut niet hebben.  

 

Toen ze vorige week terugkwamen van de vakantie met hun vader merkte ik dat er iets aan de hand was. Ze waren allebei heel lacherig en als ik vroeg wat er was, wilden ze niks zeggen. Ik probeerde er geen aandacht aan te besteden, maar toen ik ’s avonds met ze aan tafel zat kreeg ik pas door wat er speelde. Teddy liet me opeens met een triomfantelijk gezicht een foto op haar mobieltje zien. Ik zag haar lachend op een selfie en ik had in eerste instantie niet door waar ik nu eigenlijk naar keek. Pas toen ze met haar vinger naar haar buik wees, zag ik daar een klein dingetje aan haar navel hangen. Geschrokken keek ik haar aan en trok direct haar shirt omhoog. Daar zag ik inderdaad een navelpiercing zitten. Zenuwachtig giechelend zei ze dat haar zus er ook een had en dat papa het goed vond.

 

Dat papa het goed vond? Ik voelde een ongekende woede in me opkomen en moest echt op mijn tong bijten om niets akeligs over Gijs te zeggen. Gelukkig kon ik me beheersen en zei alleen maar dat ze heus wel weten dat ik zo’n piercing afschuwelijk vind. Verder negeerde ik het. Maar toen ze na het eten met hun vriendinnen buiten waren kon ik me niet meer inhouden en belde ik Gijs. Schreeuwend stond ik aan de telefoon, hoe hij het in zijn hoofd haalde. Al mijn opgekropte frustratie over zijn houding van de afgelopen jaren kwam eruit, ik was werkelijk helemaal buiten zinnen.

 

En dan nu dat appje. Dat ik me niet zo aan moet stellen. Het gaat me al lang niet meer om die piercing bij mijn veel te jonge meiden. Juist door er zonder overleg met mij toestemming voor te geven weet hij me nu keihard te raken. Alsof ik er wat hem betreft als moeder helemaal niet meer toe doe. Dat zal ik hem voor altijd kwalijk nemen.’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’