‘Mijn dochter is twaalf en we staan er al sinds haar tweede jaar alleen voor’
‘Nu vinden vrienden ons te close.’
‘Toen haar vader de deur uit liep nam ik mezelf voor dat het mijn dochter aan niets zou ontbreken. Ik zou de beste moeder ever worden en daarvan zou ik me door niets en niemand af laten houden. Mijn vaste baan verruilde ik voor een bestaan als zzp’er zodat ik meer thuis kon zijn. Die stap heeft me geen windeieren gelegd. Niet dat de bomen hier tot in de hemel groeien, maar we komen niets tekort, hebben het hartstikke goed samen. Verder heb ik niets meer nodig.
Maar laatst spraken vrienden me erop aan dat we misschien wel té close zijn, dat onze band wel erg intensief is en dat mijn dochter op een dag misschien wel meer nodig heeft dan alleen haar moeder. Want was er, door hoe wij samenleven, voor mijn dochter wel ruimte om te puberen? Of voelde zij zich net zo verantwoordelijk voor mij als andersom? ‘Want dat is wat dochters doen voor hun moeder als ze hun moeder zo goed aanvoelen.’
‘Zie het maar als jullie volgende fase’, zei mijn vriendin. Volgens haar moet ik los gaan laten. En dat mag ik best doodeng vinden maar er zou niets zijn om me zorgen over te maken. ‘Want wat jij en je dochter samen hebben opgebouwd is zo sterk en onvoorwaardelijk, dat jullie best wel tegen een stootje kunnen samen. En wie weet wordt het voor jou ook weer eens tijd voor de liefde. Maar dan de liefde van een man.’
Mijn eerste reactie was schrik. Moet ik mezelf toe gaan spreken en hierin meegaan? Is het zo dat als ik nog steeds de beste moeder ever wil zijn, het misschien tijd is om mijn dochter te laten gaan zodat ze haar eigen pad kan gaan uitstippelen? Ontneem ik haar de ruimte om fouten te maken, tegen zichzelf op te lopen, verliefd te worden, liefdesverdriet te hebben, dwars te zijn en zich tegen mij af te zetten, zoals mijn vrienden beweren?
Maar mijn leven was tien jaar lang met en voor mijn dochter. Ik heb het nooit erg gevonden om mezelf daarvoor veel te ontzeggen want zij was mijn alles en dat was meer dan genoeg. Mijn inspanningen zijn meer dan beloond want het is een sterk kind geworden dat goed in het leven staat. Als ik haar had verstikt met mijn liefde zou dat er heel anders hebben uitgezien. Daarom heb ik besloten om me voorlopig niets aan te trekken van goedbedoelde adviezen waar ik niet om heb gevraagd. Als mijn dochter een andere aanpak nodig heeft, zal dat heus wel vanzelf duidelijk worden en tegen die tijd is het vroeg genoeg.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
