Paardje Romy had het in eerste instantie niet getroffen in haar leventje, want de man die zich haar baas noemde, had niet bepaald het beste met het beestje voor. Toen Romy op haar tiende jaar of daaromtrent bij mijn ouders kwam wonen, kampte ze dan ook met een diepgewortelde angst voor mannen. Behalve mijn vader duldde ze geen enkele andere man in haar omgeving en was er niet heel veel met haar aan te vangen.
Totdat op een dag buurmeisje Deborah in Romy’s leven kwam en alles anders werd. Je zou kunnen zeggen dat dat de dag was waarop Romy’s leven pas écht begon. Want stel je eens even voor: bijna elke dag kwam Deborah uit school eerst langs Romy voordat ze naar haar eigen huis ging. Ze borstelde haar, praatte tegen haar, vertrouwde haar al haar geheimen en onzekerheden toe, maakte haar zadelmak, nam haar mee uit wandelen en kreeg het uiteindelijk voor elkaar dat Romy haar toeliet op haar rug.
Deborah en Romy leken simpelweg voor elkaar voorbestemd en het was moeilijk te zeggen wie er nou meer van wie hield. Toen mijn vader – vlak na mijn moeder – kwam te overlijden, vroegen we de ouders van Deborah of Romy alsjeblieft op hun boerderij mocht komen wonen, want een andere optie was ondenkbaar. En inderdaad mochten we de stamboompapieren aan Deborah overhandigen, zodat Romy nu ook officieel bij haar hoorde. Die dag was misschien wel de meest vreugdevolle dag uit Romy’s – en Deborahs – leven, want vanaf die dag waren ze altijd samen. In de zomer nam Deborah Romy mee om te zwemmen in de rivier achter hun boerderij en als Romy languit onder de fruitbomen ging liggen, lag Deborah er meestal naast. Want als het erop neerkwam, had Deborah meer op met het gezelschap van haar paardje dan van wie ook.
Afgelopen weekend, toen ik met hond Cato in het bos liep, moest ik opeens zo sterk aan Romy denken dat ik even dacht dat ik me zorgen moest maken. Want toen ik Romy afgelopen zomer voor het laatst zag, was ze sterk vermagerd en moest ze fors worden bijgevoerd om niet nog meer gewicht te verliezen. Maar nee hoor, zorgen maken was totaal niet nodig. Het ging goed met Romy, vertelde Deborahs moeder, die de zorg voor het paardje op zich heeft genomen nu Deborah het huis uit is. Ze stuurde een aantal foto’s van een blije Romy in de wei, in haar stalletje bij de schapen, onder de fruitbomen en dobberend in de rivier.
Ik appte dat ik nog steeds ontzettend blij ben dat Romy bij hen terecht mocht komen. Ze appte terug dat het genoegen geheel wederzijds is. Het paardje was altijd heel erg belangrijk geweest voor haar dochter en dat maakte dat zij het diertje ook meteen in haar hart had gesloten. Als ik weer eens in de buurt was, moest ik nog maar eens langskomen. En ik moest ook weer niet al te lang wachten, want volgende maand wordt Romy 35 en hoewel niet stokoud, is dat toch al best op leeftijd. Ze zou een hoefijzertje van Romy voor me bewaren voor als ik weer kwam. Zo zou Romy ook altijd een beetje bij mij zijn.
