Franska.nl

In memoriam

Ons Griepje is niet meer

 

 

Op de dag dat ik begon als chef-redactie bij het tijdschrift Beau Monde, kreeg de hoofdredacteur een ander magazine onder zijn neus geschoven. Inwerktijd voor mij, een rookie in bladenland, zat er helaas niet in. Maar daar was Caroline Griep, een die hard bladenmaker. Zo’n eindredacteur met het witte en het groene boekje op haar bureau.

 

 

Griepje, zoals ik haar in de jaren met veel liefde ben gaan noemen, was nog niet zo lang gescheiden, had een jonge dochter en ploeterde en ploegde een beetje door het leven. Maar wat genoot ze ervan mij te kunnen souffleren, de pakjes van Leco van Zadelhoff (daar woonde ze toevallig naast) in ontvangst te nemen. Ze bloeide en groeide. Na jaren Beau Monde waaierden onze levenspaden weer uit, maar Griepje bleef altijd op de achtergrond.

 

Toen Franska dit platform begon, koerste het lot hen weer naar elkaar toe. Caroline logeerde in de buurt van Franska’s huis dus Franska kwam langs met lekkers, zo is ze. En ook hier kwam van het een het ander en zo monsterde Caroline aan op het Franska-schip. Ze schreef columns en actuele stukken en tussendoor lachten we. Altijd.

 

Zelfs om die stomme kanker lachten we. Zo stond Griepje eens in de rij van de kassa bij de eco-supermarkt in Amsterdam. Haar pruik had ze in de hoek gemikt. Dan maar met die korte haartjes de wereld in. Achter de kassa zag ze een vrouw met exact hetzelfde “kapsel”. Als strijders onderling, knipoogde Griepje naar de vrouw. ‘Had u ook genoeg van die pruik?’ vroeg Griep de vrouw achter de kassa. De vrouw keek op. ‘O nee hoor, ik draag het al twintig jaar zo. Mijn man heeft het net nog bijgeknipt!’

 

 

Ook was Griep een tijd opruimcoach. Tijdens een borrel maakte ze iemand enthousiast over haar opruimdiensten. De vrouw vroeg of Caroline misschien een kaartje had zodat ze haar zou kunnen bereiken. Griep grabbelde in haar tas. Ze moest wel ergens een kaartje hebben ja. Nog maar eens graaien tussen haar hebben en houwen. ‘Laat eigenlijk maar zitten’, zei de dame. Daar konden we dan zo hard om lachen samen.

 

 

Griepje plukte niet de dag, ze greep de minuut. Ook haar laatste. Op Facebook vertelde ze over de vriendinnen die haar bezochten in het hospice. We zagen haar tikken met dochter Pleun, van blijdschap opspringen dat ze het laatste deel van De Zeven Zussen in handen had. Net op tijd, schreef ze erbij.

 

 

Lief Griepje, wat heb je je laatste dagen mooi vormgegeven. Je bent niet meer hier, maar ik weet zeker dat je mij en velen om je heen wekelijks aan het lachen zult maken.

 

We wensen Pleun en iedereen die jou zo liefhad alle kracht toe.

Namens team Franska,

 

May

Om Caroline nooit te vergeten, koos ik nog wat zalige dingen die ze voor ons schreef.

Want als er iets is wat Griepje wilde dan was het wel om gelezen te worden.

Beeld: Facebookpagina Caroline Griep en Marco Okhuizen