Franska.nl

Vier kaartjes had hij van de week in zijn hand toen hij na school thuiskwam. Vier plaatsen in de gymzaal zijn voor hem gereserveerd. Een voor mij, een voor zijn zusje. Natuurlijk ook een plekje voor zijn vader, mijn ex-man. Maar er bleef dus een kaartje over. Daar heb ik verder geen aandacht aan geschonken. Ik was druk met mijn werk en de kinderen die hard aan vakantie toe waren. De hele week waren ze bij mij. Na de musical zouden ze weer voor een week naar hun vader vertrekken met wie ik, sinds de scheiding een jaar geleden, het ouderschap deel.

Na vijftien jaar was de rek uit ons huwelijk. Ik vond het verschrikkelijk om de verwijdering tussen ons te voelen. Maar in mijn eentje kon ik onze relatie niet redden. Van alles heb ik voorgesteld. Samen weekendjes weg, samen gaan tennissen, proberen om te redden wat er te redden viel. Maar op een gegeven moment zei hij zomaar opeens dat hij weg wilde. Onze relatie verstikte hem. Hij kreeg geen lucht. 

In februari is hij uiteindelijk vertrokken naar een huis hier in de buurt. Zo goed en zo kwaad als het kan probeer ik mezelf als alleenstaande moeder opnieuw uit te vinden. De scheiding hebben we via een mediator afgehandeld. Het is merkwaardig om te merken dat iets wat je in jaren hebt opgebouwd, in een paar weken in duigen kan vallen. Ons leven samen hebben we geruisloos tussen ons tweeën verdeeld. De financiën hebben we geregeld en heel langzaam wen ik aan het idee dat ik nu een alleenstaande moeder ben.

Ik mis hem verschrikkelijk, maar heb hem geen strobreed in de weg gelegd toen hij wegging. Lamgeslagen zag ik hem de afgelopen maanden opbloeien. Zijn haar is langer. Zijn ogen staan vrolijker en hij ziet er anders uit. De kinderen vraag ik er niet naar. Die hebben het al moeilijk genoeg. Ze moeten wennen aan de nieuwe situatie en ik wil het voor hen niet moeilijker maken dan het al is. Die lege plek aan de eettafel. Het bed waar we samen in sliepen. De kledingkast waar nu zoveel ruimte over is. In alles voel ik zijn vertrek. Maar ik houd me groot en probeer er wat van te maken.

Natuurlijk zag ik er tegenop om naar de eindmusical van Casper te gaan. Twee jaar geleden zaten we als gezin bij de uitvoering van onze dochter. Wie had kunnen denken dat we bij Casper als twee gescheiden ouders naast elkaar zouden zitten.

In een overvolle gymzaal zitten mijn dochter en ik al een tijdje te wachten tot de voorstelling gaat beginnen. Naast ons staan nog twee lege stoelen. Onze stoelen. Want Casper had vier kaartjes.  

Als het licht langzaam uitgaat zie ik mijn ex als een van de laatste toeschouwers binnenkomen. Met een vrouw. Een vrouw die lachend zijn hand vasthoudt. Ik zie haar vingers vervlochten met de zijne. Ik zie het wel, maar ik begrijp het niet. Als ze allebei plaats hebben genomen zegt hij me zacht gedag en noemt hij snel haar naam. En dan pas begrijp ik het. 

In de volle zaal is het licht uitgegaan en staan de eerste kinderen op het podium. Ik zie een stralende Casper. Hij zit volledig in zijn rol. Maar ik voel dat mijn bloed in mijn oren suist. Ik krijg het gevoel dat ik flauwval, maar ik kan geen kant op. Mijn dochter kijkt verschrikt mijn kant op. Wist zij van deze vriendin? Durfde ze mij niets te vertellen, bang voor mijn reactie? 

Hoe ik de avond door ben gekomen weet ik niet meer. In een waas zie ik mijn zoon op het podium. Mijn dochter houdt de hele voorstelling mijn hand in een houdgreep vast. Als de voorstelling klaar is en ik Casper op me af zie rennen moet ik mijn best doen om niet te gaan huilen.