Het schokkende rapport over de moord van Anne Faber
Als je niet al razend wás, word je het nu.
O, o, o, lieve mensen. Wat werd er een beerput opengetrokken in dat rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid. Hierin stond wat er is misgegaan met de ‘behandeling’ van de moordenaar van Anne Faber, van wie ik de naam niet wil opschrijven. En echt, ik geloofde m’n oren niet: hij wilde niet dat zijn dossier naar de volgende kliniek werd overgeheveld. Meneer gaf er geen toestemming voor.
Alleen dát is toch al om giftig van te worden? Zijn volgende behandelaars wisten dus niet met wat voor iemand ze te maken kregen, wisten niet welke risico’s er met zijn gedrag gepaard gingen, konden hem niet adequaat behandelen, waardoor de veiligheid van een nietsvermoedend, vrolijk fietsend meisje eraan ging omdat meneer GEEN TOESTEMMING GAF? Hoezo mag hij dat zelf bepalen? En wat is nou belangrijker, zijn privacy of onze veiligheid?
En het erge is: dit was maar één ding uit de opeenstapeling van missers die uit dat onderzoek naar voren. Ik hoorde Peter R. in DWDD zeggen dat het systematisch fout gaat. Dat het niet een toevalligheidje was, en dat er dus meer van dit soort griezels in vrijheid rondlopen omdat er bijvoorbeeld slecht wordt overgedragen bij overplaatsingen. ‘Er komt in de toekomst vast weer zo’n rapport’, zei Peter R. angstaanjagend voorspellend.
Nou. Slik. Ik stuur net mijn eigen vrolijke meisje fietsend op pad …
Sander Dekker, de verantwoordelijk minister, zei al ‘sorry’ tegen de ouders. Hij zal hoogstwaarschijnlijk een forse claim van ze krijgen. En Dekker wacht aanstaande week een zwaar debat. Maar nee. Daar krijgt niemand Anne mee terug.
Ik hoop, nee…. ik wil zó graag dat er stevige lessen worden getrokken uit dit monster van een dossier. Niet van ‘we moeten voortaan beter opletten’, maar dat echte systeemfouten uit deze processen worden gehaald. Dat er verantwoordelijkheid wordt genomen. Dat er minder wordt bezuinigd zodat kundige mensen eenvoudigweg meer tijd hebben om zich in dossiers te verdiepen.
Want wij (ik neem aan dat ik ook namens jou mag spreken?) willen toch gewoon leven in een veilige wereld? Een wereld waarin zo’n monster niet zomaar onze onbevangenheid (en die van onze (klein)kinderen) kan wegnemen. Of erger, ons leven …
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
