Het pietenpopje en de traan

 

Juf is er altijd. Juf is nooit ziek. Maar dit jaar moesten we haar een paar keer missen.

 

Juf. Al 45 jaar staat ze voor de klas. Haar kleuterklas. Elk jaar weer de leukste groep. Ik ben al zeven jaren in haar vizier. Het eerste jaar met Flo doorstonden we wiebelig. Daarna monsterde meisje twee aan. Dat ging vrij rimpelloos. Nu was ik het die moest wennen. Want deze überjuf heeft een uitgebreide gebruiksaanwijzing opgebouwd tijdens al haar jaren voor de klas waarmee ze kinderen én ouders in het gareel houdt.

 

Inmiddels ben ik, op een uitglijdertje links of rechts na, helemaal ingeslingerd en geprogrammeerd. Ik vergeet het bieb-boek op woensdag nooit meer. Er is zelfs een vaste plek voor in huis en sinds een half jaar lezen we er ook daadwerkelijk in. Ook vervoeren we het in een stevige plastic tas waar ik ook nog eens de naam van mijn dochter op heb geschreven. Met watervaste stift.

 

Juf is er altijd. Juf is nooit ziek. Maar dit jaar moesten we haar een paar keer missen. Eerst was het haar vader. Een paar maanden later haar moeder. Tijdens de dienst memoreerde ze het leven van haar moeder. De liefde die ze deelden voor de klas. In oktober begonnen ze te breien. Pietjes en sinten. Met vier pennen.

 

 

Dit jaar moest juf het alleen doen. Maar natuurlijk waren ze er ook dit jaar weer. Op tijd ook. Vanzelfsprekend. Toen mijn derde dochter haar versje opzegde met haar poppetje om de wijsvinger realiseerde ik het me. Dit is onze laatste kleuter-sint. Het laatste gebreide poppetje. De laatste keer met juf. Toen ik het haar zei, trakteerde ze me op een knuffel. Zoals de kinderen haar knuffelden toen het haar een paar dagen later even teveel werd.

 

Dat doet december. Het is goed. Maar dit poppetje, dat gaat in een lijstje.

Door: May-Britt Mobach

Afbeelding van May-Britt Mobach