‘Het begon allemaal met de komst van de zelfscankassa’
Eerst moest Janna er nog om lachen, maar dat lachen is haar inmiddels vergaan.
‘Sinds de zelfscankassa zijn intrede deed, loopt mijn partner te rommelen met afrekenen – waarmee ik bedoel dat ze eerst plastic tasjes ‘vergat’ af te rekenen en er daarna ook wel andere spullen in haar tas verdwenen die niet betaald waren. Toen ze vertelde dat ze er lol aan had om die tasjes achterover te drukken moest ik er nog wel om lachen. Toen ze een keer vertelde dat er een wasmiddel in de bonus was en dat ze daar ook mee gesjoemeld had, wat haar bijna tien euro had opgeleverd, was het lachen me wel vergaan.
Ik zei dat ze daar echt mee op moest houden want dat het echt wel een keer uit zou komen, dat ze betrapt zou worden bij een controle en dan wel heel erg voor schut zou staan. Maar dat viel mee, zei ze. Ze was al een keer door de mand gevallen. Van twee stukjes kaas had ze de goedkoopste twee keer gescand in plaats van zowel de goedkopere als de duurdere. Ze was op haar blauwe ogen geloofd dat dit een vergissing was.
Vanaf het moment dat ik er wat van gezegd had, hoorde ik haar er niet meer over. Ik dacht dat het gerotzooi over was. Totdat ik laatst de boodschappen uitpakte en ik een bonnetje van de drogist vond. In de tas zaten twee flesjes van een bepaalde gezichtslotion terwijl er maar een was afgerekend. ‘Zeker een vergissing’, zei ze toen ik ernaar vroeg. Verder wilde ze het er niet over hebben want zo belangrijk vond ze het niet.
Maar voor mij is het wel belangrijk. Als dat jatten een gewoonte is geworden, kunnen we wachten op het moment dat ze gepakt wordt en niet meer wegkomt met een rotsmoes. Ik wil er niet aan denken hoe gênant dat moet zijn. Een keurige vrouw van middelbare leeftijd die gesnapt wordt met een kassabonnetje dat niet klopt en waarbij het notabene om peanuts gaat.
‘Is dit dwangmatig?’ vroeg ik haar laatst. Ze werd woedend. Wilde ik soms beweren dat zij een kleptomaan is? Daar kwam het inderdaad wel op neer. We weten immers allemaal dat het wel degelijk een ziekte is en dat het vooral om de kick gaat. En dat terwijl ze meer dan genoeg te besteden heeft. Dat ze me nu echt niet meer in vertrouwen zal nemen maakt het alleen maar erger. Als het niet bespreekbaar is kan ik haar niet helpen en is het inderdaad wachten op het moment dat het fout gaat.’
Janna’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
