Franska.nl

Help, mijn kinderen jatten me kaal

Echt waar, ik houd van mijn kinderen, maar hierom kan ik ze soms wel achter het behang plakken.

 

Ken je dat? Dat je in de badkamer kijkt en de shampoo is op. Nergens meer een fles te bekennen, terwijl je laatst in de bonus nog 6 flessen had meegenomen. Ook mijn deo is nergens meer te bekennen, maar ik weet zeker dat ik er niet lang geleden bij de voordeeldrogist nog 4 had gekocht. En zo kom ik er ook achter dat de chocolade die ik een beetje had verstopt in de trapkast weg is en dat de kaas ook alweer op is. 

 

Niet normaal. Net als ik denk dat ik geen boodschappen meer hoef te doen is alles op. Niet omdat ik dagelijks mijn haar zo royaal met shampoo was of me helemaal volspuit met deodorant maar omdat m’n kinderen bij mij thuis proletarisch winkelen. 

 

Want bij mij is het gratis, kost het niks en hoef je niet te betalen. Die magische trapkast van hun moeder is blijkbaar de Appie en het Kruidvat in een. Daar waar je als zielige student zonder geld nooit misgrijpt en alles altijd in de bonus is: 1+1 dus allebei voor noppes. Want tsjonge mam, wat is een pondje kaas of een pak koffie duur zeg. En bijna 6 euries voor een deootje? Doe normaal, wie kan dat nou betalen?  

 

Maar een dagje zonder bakkie troost of niet okselfris de deur uit is er voor mijn kindertjes niet bij, want zij hebben dankzij de trapkast van hun moeder wel alles in huis. Dat ik volledig misgrijp en stikchagrijnig mijn shot koffie bij het ontbijt zonder beschuitje met kaas achterover moet slaan omdat ze net het laatste pak in hun weekendtas met schone was hebben gestopt, da’s dan jammer. 

 

Echt waar, ik houd van mijn kinderen en gun ze de wereld, maar hierom kan ik ze soms wel achter het behang plakken. O ja, dat proletarisch winkelen, is dat niet een mooie manier om te zeggen dat ze me kaal jatten? Maar ja, alles voor je kind hè!