Franska.nl

Haar moeder werd verguisd door de familie van haar vader

‘Maar dankzij mijn moeder en ondanks de invloed van mijn andere familie ben ik geworden wie ik ben.’

‘Mijn vader is Marokkaans, mijn moeder Nederlands. Ze leerden elkaar kennen toen ze jong waren. Misschien wel te jong. Want voor beiden geldt dat ze de consequenties niet konden overzien van de totaal verschillende culturen die ze meebrachten in hun huwelijk. Het was al heel snel duidelijk dat de verschillen te groot waren om te kunnen overbruggen. Mijn moeder had zichzelf voor haar gevoel al te veel weggecijferd, terwijl het voor mijn vader niet ver genoeg kon gaan. Mijn moeder pakte haar spullen toen ik twee was. Ze nam me mee naar haar ouders en ontketenende daarmee een nachtmerrie die zou voortduren totdat ik tien was.

 

De details kan ik niet vertellen. Alleen dat ik niet werd ontvoerd naar Marokko, maar wel een aantal keren in Nederland zelf. Al die jaren voerde mijn moeder, gesteund door haar familie en heel veel vrienden en bekenden, een enorme strijd om mij in haar leven te houden. Ik zag haar soms. Dat waren de gelukkige dagen. Alle andere dagen waren mijn ongelukkige dagen. Dat waren de dagen dat ik officieel bij mijn vader was, maar in werkelijkheid door hem bij zijn familie werd achtergelaten. Dat hij zich weinig tot niets van mij aantrok, heeft hem uiteindelijk de voogdij over mij gekost.

 

Toen ik op mijn tiende definitief aan mijn moeder werd toegewezen, was ik gehersenspoeld door mijn andere familie. Mijn moeder was ‘niets’, zou in de hel komen, was een onfatsoenlijke vrouw, verdiende mij niet, verdiende het niet ooit te zijn geboren – en nog meer van dit soort verwijten. Ze is verguisd door mijn vader en zijn familie omdat ze haar eigenheid wenste te bewaren en haar afkomst niet kon verloochen.

 

Wat ik misschien wel het meeste aan haar bewonder is dat ze, ondanks het onmetelijke verdriet dat haar is aangedaan, nooit kwaad heeft gesproken over mijn vader en zijn familie. Nooit een onvertogen woord. Het enige wat ze mij voorhield was hun onvermogen om de dingen in een ander perspectief te zien en dat ze er daardoor niet in konden slagen om begrip op te brengen voor wie zij is en hoe zij in het leven staat.

 

Acht jaar lang werd ze geboycot en werd haar leven tot een hel gemaakt. Acht jaar van slapeloze nachten en mij zo erg missen dat ze soms bang was dat ze letterlijk zou sterven van verdriet – dat is wat ze erover vertelt. Maar nooit met een ondertoon van haat, nooit met bittere verwijten. Altijd alleen maar met een ‘ze wisten niet beter en ze konden niet anders’.

 

Mijn moeder verdient een lintje en een standbeeld. Ook omdat ze de beste en liefste moeder is die ik had kunnen krijgen. Als ik ooit nog eens iets kwijt wil aan mijn andere familie dan is dat het wel. En ook dat ik dankzij mijn moeder en ondanks hun invloed ben opgegroeid tot een evenwichtige en ruimdenkende vrouw. Zonder oordelen en met een groot hart voor iedereen. Precies zoals mijn moeder me dat heeft bijgebracht.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.