Mindful opvoeden is het he-le-maal
Laatste nieuws. Iedereen heeft het erover. Je moet je kind mindful opvoeden. Ik krijg een flashback naar een jaartje of tig geleden.
‘Franska, kun je even wat pannen en deksels pakken, want daar speelt-ie graag mee.’
‘Mama wordt heel verdrietig als je zo stout bent.’
‘Franska, kun je die spullen niet even opruimen, anders kan mijn kindje hier niet spelen.’
In m’n tuin: ‘Ja ze plukt graag bloemetjes, lief hè? Daar zijn bloemen toch ook voor?’
Bijzonder etentje in elkaar aan het draaien. Vooraf even gevraagd wat de kleine eet. ‘Laat ze maar gewoon mee-eten en proberen of ze het lust, ik vind het leuk als ze overal van kan proeven.’
‘Ja, dat doet ze altijd als ik telefoneer, ze wil gewoon aandacht.’ En dan rustig door blijven kletsen, met oorverdovend gekrijs er doorheen. ‘Schatje, mama staat te bellen.’ (6 x)
Stamp, stamp, stamp: ‘Tja, ze zien echt het verschil niet tussen gras en plantjes, dan moet je er maar een hekje omheen zetten.’
Et-ce-te-ra. Om gierend gek van te worden.
De opvoedinsteek waar ik het hier over heb was het uitvloeisel van de sixties. Was volgens mij niet echt een doorslaand succes. Hoewel het met die kleintjes later best goed gekomen is. Vond ik achteraf best verrassend. Maar eerst moesten we blijkbaar een paar jaar door die ‘vrije-opvoedingperiode’ heen. Niet mijn ding. Maar dat dacht je zeker al. Je hebt makkelijk praten, als je zelf geen kinderen hebt. Wéét ik!
Ging het net goed
Ik ontdekte de laatste jaren bij jonge ouders ineens een heel nieuwe visie. Nou ja… nieuw… Deed me denken aan de manier waarop ik zelf opgevoed ben. Helemaal perfect natuurlijk (haha). Jonge ouders om me heen maakten hun kinderen ineens duidelijk wat wel en niet mocht. Ik zag weer kinderen die hun bord leegaten. Hun mond konden houden als grote mensen aan het praten waren. Of in elk geval op hun beurt wachtten.
En dan nu…
Mindful opvoeden is dus de nieuwe aanpak. De tijd nemen. Het gesprek aangaan. In het nu leven. To-do-lijst vergeten. Niks multitasking. Rust. Zen. Wel een baan natuurlijk, maar daar hoeft niemand last van te hebben. Gewoon met je kind in gesprek en in discussie. Oeps. Gaan we weer terug naar af? Of ben ik een ietsje te bevooroordeeld? Zou dat misschien aan míjn opvoeding liggen?
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
