Een nieuwe bikini is de hel

 

Jongens, de komende week wordt het eindelijk echt lenteweer. Met temperaturen boven de twintig graden kruipen mijn blote benen uit hun schulp. Maar het idee dat ik straks weer in badkostuum moet… Daar maak ik me dus wel een beetje zorgen om.

 

Allereerst kom ik er dus altijd te laat achter dat ik wel naar de sportschool had gemoeten. Je moet het dak repareren als het droog is. Jawel, die killerbody wordt in de winter gekweekt. Maar ja, daar ben ik nu dus wel rijkelijk laat mee. Dan maar een maatje of twee groter.

 

Na lang zoeken heb ik eindelijk een winkel gevonden waar ik naar binnen durf. Gelukkig is er een aardige dame die me op weg wil helpen. Eentje die snapt dat ik inmiddels heel wat meer stevig stut- en steunwerk nodig heb en dat ik niet meer wegkom met een bovenstukje van twee driehoekjes en een draadje.

 

Maar goed. Heb ik eindelijk mijn zinnen gezet op een leukerd, hebben ze mijn maat niet. Ik moet de bovenkant en de onderkant blijkbaar los van elkaar kopen. En er zijn meer dames in maatje tweeënveertig de winter uitgekomen, want het broekje is nergens meer te bekennen.

 

Dan maar een ander printje. Maar ik ben nogal kieskeurig waar het om de kleur gaat. Neontinten zijn uit den boze en in pastel valt deze bleekscheet een beetje weg. Zwart en donkerblauw zijn altijd goed.

 

Nou, daar gaat ie dan, hup het pashok in met drie verschillende outfits. Eerst even vechten met het gordijntje. Maar hoe ik het ook probeer, er blijft steeds een kiertje openstaan. Nou, die vlieger gaat niet op. Dicht moet dat hok, eer ik mijn broek laat zakken.

 

Maar sjesis, dat licht. Daar knapt toch niemand van op zeg. Hoe wit wil je me hebben? En die spiegel. Ik kan mezelf nu ook aan de achterkant bekijken, om het allemaal nog erger te maken. Putjes links en rechts en billen die naar het zuiden dreigen te hangen. En het belang van ontharen wordt ook weer pijnlijk duidelijk.

 

Ik mopper in mezelf dat die sportschool zo gek nog niet was geweest, terwijl ik piemelnaakt probeer het bovenstukje dicht te krijgen.

 

Jammerdebammer, veel te klein. Nummer twee zit ook niet goed en nummer drie past wel maar vind ik veel te veel van het goede. Iets met glimmende gouden gespen. Niet helemaal mijn ding. ‘Een badpak dan maar?’ stelt die lieve verkoopster voor. Een leuke zwart-wit gestipte misschien? Of zo’n donkergroene met van die hippe palmbladeren?

 

 

Maar ik ga toch zeker niet halfnaakt die winkel weer in om een andere uit te zoeken? Moet ik weer al m’n kleren aan. Inmiddels ben ik drie opvliegers verder en heb ik het zo gehad dat ik eigenlijk gewoon naar huis wil. Online winkelen is zo gek nog niet.

 

Ik hoop dat ik inmiddels weer bij dat grote online warenhuis mag bestellen. De vorige keer had ik zoveel badpakken en bikini’s laten bezorgen en net zo hard rechtsomkeert weer teruggestuurd, dat ik even op de zwarte lijst ben geparkeerd. 

 

Opeens bedenk ik dat ik hooguit drie dagen per jaar in badkostuum durf te verschijnen.  Volgens mij heb ik er nog wel eentje liggen, waar ik niet al te erg mee voor schut loop. Want als ik ergens dus een enorme hekel aan heb, is het wel het kopen van een bikini. Het is de hel!

 

Door: Irene Smit

Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.

Afbeelding van Irene Smit