Iris en Yuri zijn fijne vrienden. Yuri is van jongs af aan de beste kameraad van mijn man Henri. Toen hij verkering kreeg met Iris en ik met Henri klikte het van vier kanten. We gingen veel met elkaar op vakantie, trouwden en er werden gezinnen gesticht. We liepen het leven samen op en dat was altijd gezellig. Toen.

Als kijken naar een slechte film: ongemakkelijk met hoofdletter O

Mensen veranderen door de jaren heen en dat is logisch. Iris was altijd al een behoorlijk pittige dame, één die direct zei wat ze dacht. Yuri was een echte goedzak en smoorverliefd op Iris. Ook als hij het niet met haar eens was, hield hij zijn mond wel. Destijds. Want dat doet hij inmiddels -na 25 jaar huwelijk- niet meer.

Van klik op alle fronten naar frictie bij elke borrel

Henri en ik geven hem daarin groot gelijk, want tegenwoordig wordt Iris steeds feller, zo lijkt het. En dat pikt Yuri duidelijk niet meer. Hij is wel zo ‘gegroeid’, dat hij niet meer de rol van underdog speelt.

Steeds vaker onenigheid aan tafel

Nog steeds gaan we veel met elkaar om, maar zo gezellig als het voorheen was, is het niet meer. Want de laatste tijd kunnen we niet bij elkaar op visite komen of Henri en ik worden deelgenoot van de nodige meningsverschillen tussen Iris en Yuri. En dat vinden we heel ongemakkelijk.

Zodra Iris begint, is het wachten op gedonder

Het maakt niet uit welk onderwerp tijdens een visite ter sprake komt, Iris heeft al-tijd een uitgesproken mening. Dat mag, maar wanneer Yuri het niet met haar eens is, is het gehéid direct hommeles. Of hij moet de mening van Iris delen, maar dat komt bijna nooit meer voor.

We zitten erbij en kijken ernaar (met borrelnoot in de hand)

En daar zitten wij, tussen de borrels en de borrelnoten, dan tussen. Een beetje te hummen, kijkend van de een naar de ander. Ja te knikken bij het ene argument en nee te schudden bij het andere argument.

Rollende ogen, diepe zuchten en een hoop stilte

Dikwijls proberen Henri of ik de discussie te laten stoppen door over een geheel ander onderwerp te beginnen. Dat werkt vaak wel, maar de sfeer is dan al ver te zoeken. Ik kan de situatie zo uittekenen: Iris zucht dat we gelijk hebben, omdat met haar man toch geen land te bezeilen valt. Zij staat op, rommelt wat in de keuken terwijl Yuri ondertussen met zijn ogen rolt. Naar ons.

Er wordt niet meer geschreeuwd, maar gezellig is anders

Wanneer Iris terugkomt slaakt ze een diepe zucht gevolgd door een: ‘Laten we het vooral gezellig houden.’ De blik die zij Yuri toewerpt spreekt boekdelen. Hij moet zijn mond houden. Maar dat doet Yuri allang niet meer. Wat hij wél doet is zijn vrouw totaal negeren tijdens de gesprekken die nog volgen. Er is dan weliswaar geen sprake meer van een discussie, maar ook dat is ongemakkelijk.

Soms is een goed gesprek tussen vrienden precies wat nodig is

Kortom, de gezelligheid is ver te zoeken wanneer we samenzijn en dat resulteert erin dat Henri en ik steeds vaker een reden verzinnen om niet op een uitnodiging in te gaan. We hebben er totaal geen zin meer in. Henri opperde onlangs om eens onder vier ogen met Yuri te gaan praten. Van man tot man. Over hoe het nu wérkelijk met hem gaat. En met hem en Iris. Het leek me een prima plan. Want daar ben je immers vrienden voor.