Dit is mijn smeekbrief aan Daniel Craig
De allermooiste 007 ooit stopt en wat moet ik nou? Ik weet het gewoon niet meer…
Nou ben ik niet de snelste waar het om showbizzroddels gaat. Ik kom er meestal pas achter dat er een liefdesbaby is geboren als die al lang en breed op de kleuterschool zit. En ook dit nieuws is niet vers van de pers.
Maar toch voel ik nu de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik kom er namelijk net achter dat Daniel Craig stopt als James Bond. Daniel, de enige man voor wie ik mijn meneer zou verlaten. Hij heeft een mega-aanbod van 88 miljoen euro afgeslagen omdat ie er geen zin meer in heeft om 007 te spelen. Hij is er na vier Bondfilms gewoonweg helemaal klaar mee. Maar ik ben nog lang niet klaar met jou, Daniel…
Ik zat aan het scherm vastgeplakt toen ik naar je keek in Skyfall. Die ogen, dat lijf. En wat wilde ik je graag stevig omarmen toen ik je daar zo eenzaam zag lopen in dat verlaten landschap. Dat koude kille ouderlijk huis. Had ik het maar geweten. Dan had ik meteen een ticket naar Schotland geboekt om naar je toe te komen.
Hoewel je eerst flink wat kritiek kreeg te verduren als nieuwe 007, was ik meteen om. Wow, wat een ‘sight for sore eyes’. Casino Royal, Quamtum of Solace, Spectre. Ik lag volledig in katzwijm daar op mijn rode bioscoopstoel. Mijn meneer zal wel gedacht hebben: ‘Dat is gek, waarom wil Irene nou mee naar James Bond? Die wil nooit mee naar actiefilms.’ Nou daarom!
Ik ben natuurlijk stikjaloers op al die Bondgirls die in jouw sterke armen mochten liggen, om door jou gered en gekust te worden. O, hoe vaak dwaalden mijn gedachten niet af als ik je op het megagrote bioscoopscherm zag. If only… Maar na drie uur gingen de lichten weer aan en werd ik met een rotklap weer terug in de realiteit geduwd.
Is er misschien toch nog een heel klein kansje dat je die 88 miljoen toch nog zou willen hebben? Dat je nog eens nachtje slaapt over je besluit? Dat je mij een plezier doet en er toch nog eentje maakt? Misschien? Aaah toe? Nee?
Gelukkig heeft mijn meneer ook net zulke mooie blauwe ogen. Dat dan weer wel… Maar toch, maar toch, maar toch…
Huilen.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
